Jestem geniuszem. Nie dość ze mam pełno rzeczy do zrobienia to zasnęłam o 7 ze zmęczenia. Z rana przyszedł jeszcze listonosz. No i puka, puka, puka.

 Hej. Dziwie się, ze znalazłam czas na napisanie notki. Wooow.

 Tegoroczne święta były takie śliczne! Te wszystkie migoczące ozdoby świąteczne, te radosne kolędy płynące z radia, ten zapach świeżej choinki w domu, tak to na pewno tworzy ta niesamowita ciepłą i niepowtarzalna atmosferę.

 Kocham to uczucie kiedy po obudzeniu się zastanawiam się tylko and tym w którą stronę się obrócić żeby było wygodnie. Kiedy w końcu się obudziłam to cały ranek siedziałam na facebooku na łóżku w piżamie.

 Jestem zmęczona, cholernie zmęczona. Zazdroszczę Ledzie, że nie musi iść do szkoły tylko cały czas leży w łóżku. Ja aktualnie też leżę, u mnie na zegarku jest 9:07 ale ide do szkoły dopiero na 11. Każda moja kostka w ciele i każdy mój mięsień prosi o chwilkę spokoju. Może jakoś szczególnie się nie przemęczam, ale siedzenie osiem godzin na twardym krzesełku przy ławce, nic nie robiąc (mogąc w tym czasie być w zupełnie innym ciekawszym miejscu) i mając za zadanie słuchać dorosłego, zwanego nauczycielem, który gada o rzeczach które tak nas niesamowicie interesują, że trzeba trzymać głowę żeby nie zasnąć, a za kilka dni pisać sprawdzian z tych rzeczy... Tak, to mnie wykańcza. Gdy wracam do domu mam następny worek zadań do wykonania, więc latam po całym mieście by zrobić to jak najszybciej, a kiedy już znajdę się w domu i mogę odpocząć to muszę jeszcze wrócić do nauki, powtórzyć wszystko i wykonać pracę domową jakby mi nauki w ciągu dnia i tak było mało... gdy w końcu to zrobię biorę na kolanka laptop, chcę napisać notkę, ale nie. Dowiaduje się, że przecież ja CAŁY CZAS tylko w internecie siedzę i mam pomóc posprzątać. Kiedy w końcu posprzątam, wykąpie się to już wgl nie mam na nic siły.

Stare już ^^"

 Myślę ze to przydatny tutorial dla osób które jeszcze tego nie robiły. Myślałam ze to właściwie oczywiste, ale przekonałam sie, ze nie jak niedawno dostałam 250zl... poczta. Nie ma się co dziwić, pamiętam jeszcze jak pierwszy raz go robiłam (a była to bardzo duża kwota), wiec się bardzo stresowałam i zadawałam milion razy to samo pytanie pani w okienku. Do tego czasu wypisywałam ich duża liczbę wiec nie sprawia mi to problemu i wypisuje je w kilka minut, to naprawdę proste. Ok wiec, zacznijmy.

 1 Wchodzisz do budynku poczty. To nie trudne, wystarczy wylukac gdzie znajduje się na najbliżej, podejść do niej uważając by się po drodze nie zabić, otworzyć drzwi, oczywiście po ich otwarciu przejść przez próg i cieszyć się spelnieniem pierwszego punktu, tylko w miarę dyskretnie, ludzie mogą nie zrozumieć człowieka skaczącego z radości po wejściu do budynku poczty i w najgorszym wypadku mogą cie uznać za osobę która wlasnie wydostała się z kaptanu bezpieczeństwa.

 2 Czekasz w kolejce na twoja kolej, jest to dosyć nużące zajęcie, można na tym czasie pobawić się telefonem,  tylko zaleca się nie uciekania do świata mobilnego internetu ponieważ po chwili może się okazać, ze jakimś dziwnym sposobem kolejka się nie przesuwa, a ty wciąż stoisz na końcu.

 3 Gdy w końcu znajdziesz się przy okienku - uśmiechnij się do pani tam pracującej, uśmiechu nigdy za wiele, tylko delikatnie i szczerze, wymuszony uśmiech wraz z epizodem skakania przy wejściu może wywołać w niej powątpiewanie co do twojej inteligencji. Poproś o karteczkę do wykonania przelewu. Gdy będziesz ja wypełniać to nie stój nadal przy okienku jak slup soli tylko odejdź w inne miejsce.

 Powinna ona wyglądać tak:
No to jedziemy linijkami:

1 Tutaj wpisujecie imie i nazwisko osoby do której wysyłacie pieniądze
2 To miejsce jest przeznaczone na adres zamieszkania tej samej osoby
3 Tu wpisujesz numer konta osoby do której wysyłasz przelew, jeśli chcesz komuś go wysłać to bez tej danej nic nie uda ci się zrobić, każde konto ma swój numer.
4 W to miejsce wpisujecie liczbami kwotę jaka chcecie wysłać
5 Jeśli nie macie swojego konta to w to miejsce wpisujecie kwote przelewu słownie.
6 To miejsce na twoje imie i nazwisko
7 Tutaj wpisz swoj adres
8 A to miejsce na tytuł przelewu, czyli jego powód, po prostu to co kupujemy.
9 Ta linijka jest przeznaczona na to co wyżej jeśli nam sie nie zmieści w jednej linijce

To proste, z reszta jest w miarę możliwości podpisane aby się nie pogubić.

 Oddajesz pani w okienku wypełnioną karteczkę wraz z pieniędzmi, oraz 2,50 zl za wykonanie przelewu. Poczekaj aż pani przepisze to do komputera i weź na wszelki wypadek kopie zapasowa dokumentu która pracownik poczty ma obowiązek ci wręczyć.

 Przelew powinien się dokonać po kilku dniach. To cala magia :]

 Zapewne każdy z Was miał w życiu sytuacje w której ktoś starał się Cie doprowadzić do płaczu, tudzież zdenerwować cie, lub po prostu zranić. Przypomnij sobie jak na to zareagowałeś. Teraz zastanów się nad tym czy dziś postąpił byś identycznie jak w tamtej chwili. Zapewne teraz sobie myślisz, ze to wszystko było bez sensu, ale przy najbliższej możliwej okazji zachowasz się podobnie.

 Pani od polskiego mnie zabije i powiesi i spali i poćwiartuje moje spalone zwłoki na kawałki. Musze napisać w końcu ta notkę o Sztumie, ale za każdym razem jak chce się za to zabrać to nie wiem co dalej po pierwszym zadaniu. Nie umiem, nie umiem, nie umie, no ale w końcu się za to zabiorę, ale nie dziś bo muszę szybko iść za chwilkę spać. Ach, spanie na podłodze mnie już wykańcza i się spóźniam do szkoły bo cala obolała nie potrafię się szybko ogarnąć z rana. Zasypiam na poduszkach, ale i tak się budzę na środku pokoju na twardym... Do tego cały czas mam tyle rzeczy na głowie, ze na nic nie starcza mi czasu. Chwała temu kto wymyślił dzień wolny w dzień edukacji narodowej. Miałam czas na zrobienie kilku ważnych rzeczy.
 O 11 poszłam do szkoły z dokumentami na wyrobienie nowej legitymacji, dowiedziałam się ze mogę dostać ja dopiero w poniedziałek, ale bardzo prosiłam i powiedziałam ze mi zależy mieć już dziś to sama pani wicedyrektor mi ja zrobiła *szpan* mila z niej osoba.
  Potem oczywiście oglądanie anime *angel beats ep3* i wyszłam na miasto w poszukiwaniu bucików, pierwotnie chciałam sobie zamówić jakieś lolicie np teapartsy, ale nie mam kasy, Candy chciała mi pożyczyć swoje no ale znając nasza pocztę...
 Jedyne jakie miałam wymagania to by były płaskie i miały okrągły czubek, znalazłam takie jedne w dziwnym zgniło jasno różowym kolorze z ciemno różowymi wykończeniami, na początku chodziłam tak tylko żeby się zorientować, ale ze kosztowały 17.50, a ja mam w kieszeniach i torebce pełno drobnych to kupiłam.
 Kiedy przyszłam do babci i musiałam iść po ziemniaki spytałam czy może mi pożyczyć pieniądze to kupiłam jasnoczerwony spray (9.50 zl) i pierwsza lepsza białą skórzaną torebkę z sh (10 zl),  kiedy wróciłam to rozłożyłam gazety na balkonie, wypchałam buciki starymi gazetami i pomalowałam je na czerwono, potem rozbroiłam torebkę i z jej resztek uszyłam dwie kokardki po czym i je pomalowałam na czerwono. Potem suszyłam to suszarka do włosów z lat osiemdziesiątych i przykleiłam kokardki do butów.
 Hah, efekt fajny (ocenicie na jutrzejszych zdjęciach z meetu), ale największą radość sprawiła mi moja babcia której się to podobało, ona chyba musi mnie uważać za jakiegoś no life'a bo zawsze jak u niej jestem to coś szyje, albo odpierdzielam jakieś głupie pomysły jak z tymi butami, no ale co, kreatywna jestem! Łącznie wydalam na to 37.50, a na lolicie teapartsy musiałabym wydać około 600 zl.
 Do domu wracałam już późno, a moim rodzicom tez sie podobały buciki. Zapomniałam o tym ze miałam kupić czerwony materiał na headbow to wyjęłam z szafy pastelowo błękitne płócienko i pomalowałam je sprayem czerwonym *iiidioooootkaaa* w całym domu teraz śmierdzi sprayem, ale pomysł mi się udał i materiał sie zafarbował, a headbow wyszedł całkiem fajny, ale cierpię na brak koronek w domu :<


 No kurde miała być krotka notka ;/ Jutro meet! Ide spać. *mam potrzebę słuchania openingu z angel beats,  a w stosie moich piosenek mam tylko soundtrack z tego anime, to jest okropne*

 Czy ja znów piszę notkę w sypialni rodziców kiedy oni śpią? No cóż, takie życie, nie cierpię tej klawiatury ale u siebie nie mam internetu :[

 Wstałam baaaaaaaaardzo późno, ubrałam na siebie białą koszulę, różową sukienkę w róże z bodyline (moja ulubiona), rajstopki z mufinki które do niczego mi nie pasowały ale nie miałam żadnych innych, headbow do sukienki i balerinki na koturnie. Mam zdjęcie, ale ta niesamowita wysoka jakość... a co tam.
 W szkole jak zawsze było ciekawie, a poza tym ku mojemu zdziwieniu spotykam się z samymi pozytywnymi uwagami co do mojego nowego wyglądu. Jedyne co mnie wkurzyło to ten debil Wojtek który złamał mi opaskę-headbow. Mam dosyć tego idioty, chyba rodzice go nie kochają i myśli, że jest fajny jak jest agresywny. Nie cierpię go. Następna rzecz która była co najmniej dziwna to to, że Hałwa robił mi zdjęcia x.x' ale usunął ^^" Potem koledzy z klasy na złość mi rozwiązywali wiązanie gorsetowe w sukience i kokardę z tyłu --' Ale oni są milutcy więc się nie gniewam. Hm, jeszcze epickie stwierdzenie Jonasza "Mimi wygląda jakby wyszła z jakiejś bajki" rotfl, właśnie tak się czuje w loli, ale oke. No i jeszcze jeden tekst, tym razem Tobiasza "Mimi pożycz mi sukienkę mam za mało bombek na choince".
 Po 6 godzinie lekcyjnej poszłam do domu no i udało mi się zjeść przekąskę, zdjąć soczewki, zmyć makijaż, poprosić mamę o zwolnienie z w-f'u i wrócić do szkoły zanim zaczęła się następna lekcja (10 minut u nas trwa przerwa ^^).
 Wręczyłam nauczycielowi zwolnienie i odpoczęłam chwilkę bo byłam po tym wyczynie troszkę zmęczona, niestety nie trwało to długo bo zostałam z Martą poproszona na próbę do przedstawienia. Gram wnuczkę! Usiadłam na ławce i dla picu zaczęłam machać nogami jak mała dziewczynka by pasowało to do mojego ogólnego looku. Chwilkę potem zauważyłam, że moje koleżanki zaczęły nieświadomie robić to samo, słodkie !~ Musiałam jeszcze wrócić na następna lekcje na której nic nie robiłam,a potem do domku. Poza tym dostałam w prezencie od Belli gotycką sukienkę.
  Szybko wyszłam do miasta, kupiłam ładowarkę do telefonu bo już psychicznie bez niego nie wytrzymuje, jestem do niego niesamowicie uzależniona, no i białe rajstopki, poza tym przeszłam się po białe balerinki które zostawiłam w mieszkaniu.
 Gdy wróciłam szybko zdjęłam z siebie sukienkę by jej nie pobrudzić i usiadłam zmęczona słuchając mamy opowieści o tym jak przed domem wrzeszczały jakieś dziewczyny "Mimi" po czym mama otworzyła drzwi balkonowe i zapytała się czego chcą a te się pytały jak mam na imię XD Oczywiście moja mama nie powiedziała, hah.
 Gdy już zabrałam się za sprzątanie ktoś zapukał do drzwi, były to dwie te same dziewczyny, ale kazałam im chwilkę poczekać bo byłam w bieliźnie i musiałam się ubrać, założyłam Lolicią sukienkę w czerwono białą kratkę z atmosphere.
  Pierwsze pytanie jakie usłyszałam:
 -Jak się nazywasz?
 -Martyna Dembińska.
 -No widzisz mówiłam ci!
 Myślałam że nie ogarnę ze śmiechu ^^"
 Zaprosiłam je do mojego domku w ogrodzie.
 Otóż te dziewczyny to pierwszoklasistki z mojej szkoły, znały mój adres od kuzynki koleżanki z mojej klasy. Dziewczynki o imieniu Roma, mniemam, że czyta teraz tą notkę ;) Mam od niej nawet rysunek ;D! Dobra, mniejsza o to.
 Na początku zgadałyśmy się o stylach ponieważ jedna z koleżanek uznała, że styl gothic i scene (emo) to to samo i tłumaczyłam jej ich podstawy. Jak jej powiedziałam, że 6 lat byłam scene to zrobiła wielkie oczy i powiedziała, że nie wyobraża sobie mnie w stylu innym niż lolici. Nasłuchałam się dużo komplementów i było mi bardzo głupio, chyba najbardziej jak zarzuciły mi, że jestem bogata. Poza tym może to nie skromne, no ale nie potrafię tego inaczej ująć, nigdy nie spotkałam tak zafascynowanych moją osobą ludzi. Tym bardziej, że te dziewczyny nie wiedziały nawet o tym blogu ani o tym, że jestem popularna. Oczywiście must be a photo. Ale wyszłam jak 567896789 masakra XD Bardzo miłe dziewczynki, jesteśmy umówione na jutro.

 Mój pokój powoli rozjaśniał się wraz ze zbliżającym się porankiem, przyszedł do mnie tata i mnie obudził ze śniadaniem, trzema kanapkami, chwilkę potem zrobił mi jeszcze miseczkę kaszki manny bo miałam na to niesamowitą ochotę.
 Powoli wstałam z łóżka i rozciągnęłam się, rozglądnęłam się po pokoju, jak zawsze, wielki panujący tam chaos i koronki zwisające chyba w każdej jego części, nie mam na nie ustalonego miejsca więc walają się po całym domu. Jedyne co się zmieniło to firanka która ledwo wystaje spod sukienek. Zrobiło mi się bardzo cieplutko w sercu, chociaż jeden powód by się uśmiechnąć. Pomimo mojego zakazu zdjęłam jedną z wieszaka z zamiarem założenia jej. Nie poddam się, oj nie. Założyłam białą koszulę, bodyline musicnote dress, białe rajstopki, różowe balerinki na koturnie, przypięłam kokardki z bodyline do sukienki i wpięłam kokardkę we włosy.
 Wyszłam z pokoju do salonu ponieważ chciałam sprawdzić komentarze na blogu, po drodze zauważyła mnie mama, na początku chciała zrobić mi awanturę, ale widząc moje spojrzenie wiedziała, że się nie przebiorę, jeśli mi na czymś zależy to ja nigdy nie odpuszczę, jestem uparta i walczę do końca, więc nawet nie było warto zaczynać dyskusji ze mną bo nie miało by to sensu, nie wygra się ze mną. Należę do osób, które dążą do tego na czym im zależy pomimo wszystko. Dużo mnie to kosztowało, ale sukienki też zdobyłam.
 Ograniczyła się do narzekania na to, że sukienka jest pognieciona, a resztę zatrzymała dla siebie. Wyprasowałam ją i wyszłam do szkoły.
 Jako, że pierwsze lekcje to dwa w-f'y to i tak musiałam zdjąć z siebie te cudeńka. Znów była akcja w przebieranie się w moje ciuchy, ale oke przyzwyczaiłam się. Na pierwszym w-fie ćwiczyłam, drógi przesiedziałam na ławce i rozmawiałam z Bellą. Mimo niezadowolenia wychowawcy nie miałam zamiaru wstawać, bolało mnie gardło i uszy i cały czas kaszlałam, powinien się cieszyć, że w ogóle przyszłam, to nie w moim stylu, mam w zwyczaju dłużej spać niż przychodzić na w-f.
 Kolejne lekcje minęły szybko, na angielskim of course dostałam 5, na niemieckim udawałam, ze coś umiem, na matematyce byłam pytana, czego nienawidzę bo mam wtedy mętlik w głowie, trzęsę się i jąkam, masakra, gdybym miała napisać na kartce to o co mnie pani pyta to bym napisała, ale jak mam odpowiadać to wszystko mi z głowy wypada. Dostałam 4+, nie jestem zadowolona, wcale. Potem religia, fajnie ogółem było. Jeśli chodzi o loli to jest ok, usłyszałam dużo bardzo miłych opinii na temat stylizacji, przyznam, że się nie spodziewałam. A i mam grać w przedstawieniu... wnuczkę =D Po powrocie do domu zrobiłam zdjęcie telefonem, no ale wiecie jak to z włosami i całą resztą po kilku godzinach w szkole... No i niesamowita jakość zdjęć by LG Cookie, beznadziejny ma aparat --'
+ jestem miszczem spędziłam dziś 46minut na poczcie tylko po to by wysłać halkę, te panie naprawdę zamulają a wcale nie było kolejek...

 Obudziłam się bardzo wcześnie, musiałam się wcześniej przygotować od szkoły, a poza tym nie znałam planu. Włączyłam komputer rodziców i zajrzałam na mojego bloga w celu szukania notatki z poniedziałku. Zapewne było tam zawarte jakie powinnam włożyć do plecaka lekcje. Po tym jak wszystkiego się dowiedziałam zaczęłam się przygotowywać. Ogółem nie miałam się w co ubrać, to z tego co mi zostało zrobiłam taką stylizację, że wyglądałam jak trzy drzwiowa szafa XD Wyszłam do szkoły i właściwie spoko było, no czyli jak zawsze ^^"
 Kiedy wróciłam do domu musiałam posprzątać całą kuchnie i łazienkę, ale poszło mi to bardzo szybko bo doszły do mnie sukienki i mama powiedziała, że mi je da dopiero jak mieszkanie będzie się błyszczeć. Jak dostałam paczkę to było takie yaaaaaaaaaaay O__O
Była bardzo ciężka, naprawdę się dziwię, że sukienki mogą tyle ważyć. Minęła chwilka zanim ogarnęłam, że w tej paczuszce są moje sukienki, a ja muszę to rozpakować. W paczce były zapakowane osobno i estetycznie 4 sukienusie.
 Delikatnie otworzyłam każdą z osobna i stwierdzam, że są piękne, piękne, piękne *__*! Nie zgadzam się z nikim kto uważa, że bodyline ma niską jakość (panuje taki stereotyp). Miałam już 6 sukienek z tej firmy i z wszystkich jestem zadowolona. Kooocham je. Niestety moja mama była niezadowolona, że 3 z nich są w różowym kolorze. Ona chyba go nie lubi... no w każdym razie przyzwyczaiła się pewnie już do mnie w czerni ^^" Mam zakaz chodzenia do szkoły w sweecie xd No ej, tak nie wolno. Będę w nich chodzić, są słodziutkie! Nie dociera do mnie fakt, że mam już 8 sukienek. Nie dawno marzyłam o jednej... nawet siebie nie wyobrażałam w loli a tu już mam tyle tego, zawiesiłam wszystko na oknie.
 Przepraszam za jakość i ciemność zdjęcia, ale już nic nie poradzę, mam tak teraz w domu a jak widać za oknem jasno i nawet żyrandol włączyłam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam :< No w kazdym razie uwierzcie na słowo, że wisi tam 8 sukienek, 4 head bowy i pełno dodatków przyczepionych do firanki.
 Potem gdy to wszystko poukładałam to zabrałam się za jak to nazwałam bezmyślnie "ulolicanie garderoby", znaczy się przyszywałam koronki i wstążki do koszuli którą udało mi się nabyć za 1 zł. Jestem zadowolona z efektu. Muszę sobie kupić białe rajtki, a dobra mniejsza o to. Jeszcze słodziutkie zdjęcie mojego parapetu opanowanego przez bodylineowe kokardki ^^
Ach no i to co mam to i tak mało ^^ Candy, pochwal się tym co masz, wiem, że mnie zagniesz i już mnie to boli xd

 Styl loli nie należy do grupy większości stylów które są po prostu klasyfikacjami tego pod jaki styl stylizacja jest wykonana. Ma on pełno kanonów, których nie powinno się łamać. Sam w sobie jest sztuką, chociaż ja wypróbowywałam już wiele stylów i dobrze się znam na tym całym modowym świecie to muszę przyznać, ze ten styl jest absolutnie wyjątkowy i niepowtarzalny. Jest to jak taki wirus który zaraża coraz to nowe osoby, nawet ja która byłam tyle lat scene po prostu nie potrafiłam się oprzeć temu. Chciała bym wyglądać tak jak te strice loli prosto z harajuku. Pierwszy raz kiedy na to wpadłam to pamiętam, ze to był blog Damare Kozou, chyba jakieś 2 lata temu, to chyba poświeciłam cały dzień na czytanie łamanym japońskim jej bloga i ślinienie się do jej zdjęć XD To chyba było z Mariolą, ale wtedy moje zdanie na ten temat ograniczało się do "wygląda ślicznie i niesamowicie, no i że ma na to odwagę i mieszka w Japonii to może ale i tak to dziwne troszkę", a od baaardzo dawna oglądałam zdjęcia loli na tumblru (wpadłam na nie bo kustra na swoim followała te lolicie), wtedy to już wgl była masakra, potrafiłam przez kilka dni z rzędu tylko oglądać ich zdjęcia. No ale przyznam całkowicie szczerze, ze wizja mnie w Loli była tak odległą, że jakby ktoś mi powiedział, ze niedługo ja się w to wkręcę to bym zaśmiała mu się w twarz, myślałam wtedy, że to jest naprawdę piękne i niesamowite ale całkowicie nie polskie i nie na co dzień i za drogie. Potem te masakryczne rozmowy w toku gdzie dowiedziałam się, że w pl też są Loli. To był szok O__O Doszłam do wniosku, ze skoro one mają odwagę to mi tez jej nie będzie brakować i zaczęłam szukać więcej informacji na temat loli w Polsce, ku mojemu zdziwieniu jest ich naprawdę duża liczba tylko tak sie nie lansują po internecie jak scene, no Miyo znałam od kilku lat, ale ona to juz ciężki przypadek więc nie brałam jej jakoś bardziej pod uwagę. (Martyna zabijesz mnie, nie?).

 Aktualnie jestem zakochana w tym i wpadłam do tego po uszy. Jest drogie, fakt, ale da się uzbierać troszkę, a potem kupić. Loli rzeczy mają taką fajną cechę, że nie bardzo tracą swoją wartość, jeśli się je kupi to można sprzedać po podobnej cenie. Więc jak spodoba nam się coś nowego to możemy sprzedać to co nam się już znudziło i dołożyć do tego kilka groszy i kupić co mamy na oku :). Innym faktem jest to, że mieszkając daleko od Japonii mamy drogą przesyłkę + nie za ciekawe kursy walut + vat dla japonii + vat dla Polski + cło, więc 2 razy tyle ile rzecz jest warta trzeba czasem wydać, ale to nie reguła.

 To po prostu jest jak bajka, czasami tworzy się taki fajny klimat w naszym życiu dzięki czemu to nie jest takie szare i smutne a niesamowite i bajkowe tylko dzięki temu niesamowitemu stylowi. No chociażby to, że chociaż Miyo, Doremi i ja to zwykłe nastolatki z polski to wystarczyło się przejść ulicą by być proszonym o kilkadziesiąt zdjęć, czuć na sobie wzrok ludzi przechodzących obok, być zaczepianym, komplementowanym, ludzie zatrzymywali się przy nas i zaczynali rozmowę z nami by się więcej dowiedzieć czemu tak uroczo wyglądamy. To i tak niewiele z tego jaka jest atmosfera jak się jest w Loli ^^". Jak już mówiłam inne style nie mają w sobie tego czegoś. Poza tym (jak jest sie w sweecie) ludzie niesamowicie miło do nas się zwracają i często mówią różne słodkie rzeczy, no na pewno traktują zupełnie inaczej.

 A tak już poza reakcjami ludzi to wyglądanie jak loli jest przyjemnością samą w sobie, wyglądania właśnie tak jak nam się podoba. Dlatego mogła bym tak nawet chodzić spać.

*tata mnie pospiesza, a mnie to strasznie stresuje i wybaczcie jeśli notka będzie z dupy*

 Jest wiele ludzi na świecie, no ale naprawdę niewielu którzy naprawdę całym sercem nienawidzą swoich urodzin. Ja do nich należę.

 Czasami zastanawiam się czemu ludzie mają do mnie pretensje o to, że robię to co mi się podoba, wyglądam tak jak mi się podoba i mówię to co myślę. To bardzo smutne jeśli wiesz, że nie możesz zrobić tego na co aktualnie masz ochotę, nie możesz zaszaleć z wyglądem, powiedzieć co ci się aktualnie podoba bo chwilkę później będzie się tego żałować.

 Doszłam do wniosku, że niszczę idealną dla wszystkich bajkę. Tak, bajkę.

zdjęcie z wakacji 3-4 klasa, staroć

 Niesamowitą bajkę o życiu, nie inaczej. W tej przedziwnej bajce występuje skromna, ale radosna dziewczynka, ponad wszystko kocha styl nazywany scene, muzykę emocore, wie na ten temat praktycznie wszystko, interesuje się tym od kiedy tylko pamięta. nie ma z tego powodu łatwo, cały czas spotykają ją przedziwne przygody. Pisze bloga-pamiętnik na którym je opisuje. Po pewnym czasie trafia do gimnazjum gdzie spotykają ją bardzo przykre rzeczy związane oczywiście z jej zainteresowaniami i tolerancją, ma bardzo dużo przygód z tym związanych. Nie ma ona żadnych przyjaciół. Nikogo. Tylko czytelników swojego bloga dzięki którym jakkolwiek to może zabrzmieć, ale ma sens dla którego się uśmiecha. pisze dużo artykułów na temat emo i dużo się udziela. Poświęca temu całą siebie i to w dosłownym znaczeniu tego słowa. Dzięki trudnej pracy zdobywa grono przyjaciół, trafia do klasy z naprawdę niesamowitymi osobami, staje się popularna, na bloga który pisze wchodzi baaaaaaaaaaardzo duża liczba osób, coraz bardziej i lepiej kształtuje  swój styl, wszystko zaczyna jej się układać, a to na co pracowała, czyli tolerancja pokazuje swoje efekty, a ludzie zaczynają ja nazywać najpopularniejszą emogirl. Idealne prawda? Prawdopodobnie było by. Gdyby tak zatrzymać czas. O mniej więcej tutaj.

2 klasa gimnazjum

  Zamknąć tą książkę z happy endem i cieszyć się szczęśliwym zakończeniem. Już dawno doszłam do tego wniosku, wtedy odeszłam. Zamknęłam bloga i wszystkie moje konta. (klik) Miałam wtedy dużo czasu do myślenia. Doszłam do wniosku, że ja wcale nie chcę aby tak to wszystko wyglądało. Już wyrosłam ze stereotypów. Już mi się rzygać chce tym wszystkim, jestem po prostu Mimi. To ja pisałam tą bajkę. To nadal ta sama ja, ale już nie jestem dzieckiem. Jestem taka sama, ale podoba mi się co innego. Ale to tylko wygląd. Tylko. A poza tym, kiedyś też mi się to podobało, ale nigdy nie miałam odwagi, ani pieniędzy. Teraz mam. Nie będę sobie odmawiała dla zachowania pozorów.

 Przebudzona coraz jaśniejszym światłem w moim pokoju powoli zaczynałam wstawać. Jak zwykle ostatnio zaczęłam zgadywać w jakim jestem mieszkaniu zanim otworzyłam oczy. Gdy je otworzyłam ujrzałam jasny, kolorowy pokój z mnóstwem pluszaków, kokardek, hello kitty i innych słodkości, pokój wyglądający jak dla pięciolatki, no czyli jestem u rodziców. Podeszłam do salonu, był tam jeszcze mój tata, nie chciało mu się wychodzić do pracy. Zazdroszczę mu, może wychodzić kiedy chce i wracać kiedy chce. Nie ma to jak być prezesem. Poprosiłam go o pieniądze i zjadłam śniadanie. Tata kupił dla mnie cała siatkę bułek z czego wzięłam tylko jedną, jak ja mam z nimi dobrze.
 Przed 12 musiałam wyjść do miasta, ubrałam na siebie lolici outfit. Idąc miastem cały czas spotykałam się z miłymi opiniami ludzi przechodzących obok Ale mniejsza o to.
 Zapowiadała się bardzo ładna pogoda, słońce świeciło ogrzewając wszystko niesamowicie. Ja sama chociaż nawet nie ubrałam koszuli pod sukienkę czułam się jak w piekarniku. Gdy w końcu przyszłam do krawcowej która ma swój zakład na drugim końcu miasta rozpadało się. A tak poza tym to jeszcze nie uszyła i kazała mi przyjść w poniedziałek.
 -Przepraszam panią...
 -Słucham?
 -Mogę tu zostać dopóki nie przestanie padać deszcz?
 -Jasne, jasne, nic się nie stało.
 I stałam tak jak kołek w dusznym zakładzie krawieckim spoglądając na to jak pada deszcz który bynajmniej nie zamierza prędko przestać. W końcu po pół godzinie stania i czekania, pani podsunęła mi pomysł, że mogę usiąść na stołku, nie nudziłam się, spoglądałam jak krawcowe znakomicie radzą sobie z materiałami które zapewne niedługo zamienią się w coś pięknego.
 -Ty jesteś Martyna prawda? - zapytał sie mnie mężczyzna który również tu przyszedł.
 -Yhym.
 -Czemu tu tak czekasz?
 -Boje się deszczu...
 -Jeśli chcesz mogę cię zawieźć do domu.
 Spojrzałam za okno na deszcz który coraz bardziej przybierał na sile, niesamowicie daleko domu jestem, nie wiem jak późno będę mogła do niego przyjść.
 -No nie wiem... to znaczy... bo...
 -Nie martw się dla mnie to nie kłopot, a poza tym jesteśmy rodziną.
 -Jeśli pan może...
 -Jasne, chodź.
 Zanim doszłam do jego samochodu musiałam przejść pewien dystans, zabawnie to musiało z boku wyglądać, loli idąca przez deszcz którego się boi ciągnąca za sobą miniyorka z kokardką na główce który sam jest zdezorientowany zachowaniem właścicielki. Właściwie szybko mi to zajęło. Było mi bardzo głupio, ale pan był bardzo miły, zapytał się mnie gdzie mieszkam, powiedziałam, że niedaleko gimnazjum. Zawiózł mnie pod mój sam dom chociaż nie mówiłam gdzie jest. Byłam mu niesamowicie wdzięczna.
 Po przyjściu do domu i wysuszeniu się pobiegłam do Marioli. Jak zauważył mnie jeden z kuzynów, jego reakcja na widok mnie w Loli "Mimi wa kawaii desu O__O" lubię go, ale poczułam się jeszcze bardziej głupio chociaż wydawało mi sie to nie możliwe, skromnie odpowiedziałam arigatou i uciekłam do Marioli pokoju. Tam szybko zaakceptowałam komentarze do bloga i sprawdziłam pocztę, potem przeszłyśmy się do mnie i odgrzałyśmy sobie pizze, zjadłyśmy lody, piłyśmy kakao i wygłupiałyśmy się. Musiałyśmy posprzątać mój pokój, nie było to łatwie bo chyba w każdej jego części były porozrzucane materiały, koronki, wstążki i inne rzeczy potrzebne mi do szycia.
 Wieczorem przeszłyśmy się do mnie do mieszkania, po drodze kupiłyśmy jedzenie, a kiedy tam wreszcie dotarłyśmy to tak się zmęczyłyśmy, że na nic nie miałyśmy siły.

 Dziękuje za wszystkie komentarze =3

Przepraszam, ze dawno nie było notki, kiedy mam na nią ochotę i temat to nie mam internetu (tzn, jestem w domu rodziców) a jak w końcu wracam do siebie to jestem tak zmęczona, że nie mam na nic ochoty T^T
A szkoda bo ostatnio mam pełno ciekawych przygód godnych do opisania, jednym słowem ciesze się że wszystko sobie poukładałam i jest jak kiedyś. Doceniam wszystko wokół mnie, ciesze się z każdej drobnej rzeczy, być może ma to coś wspólnego z tym, że od kiedy staram się być Loli jestem totalnym laikiem, nawet nie wiem czy mogę się nią nazywać, a gdy byłam Scene to sami wiecie jak to było, kiedy ludzie zaczęli mnie uważać za najbardziej popularna emo w pl i wiedziałam wszystko na ten temat "troszkę" miałam za duże ego, a pfu z taką Mimi! Teraz jestem 4567867 razy skromniejsza i milsza dla wszystkich, jednym słowem lepsza. A wgl to poza tym lolici styl (szczególnie sweet!) idealnie odzwierciedla mój gust i charakter, co tam że wyglądam w nim jak transwestyta ;D *śmiech*
A wgl dziś się bawiłam telefonem i doszłam do wniosku, ze bardzo lubie to zdjęcie, stare ale je lubię:
 A tak poza tym to dziś pofarbowałam sobie włosy, toner mi się już kończy a nie mam pojęcie gdzie mogę dostać taki drugi ;/ Myślałam ze mama mnie za-je-bie, ale tylko spojrzała na mnie jak na idiotkę i nie komentowała, a jak wyszłam na ulice to było ciekawie, stęskniłam się za takimi reakcjami ludzi, od kiedy nie jestem Scene i ubieram się nudno to czułam się dziwnie gdy szłam ulicą, a ludzie totalnie nie zwracali na mnie uwagi, tęskniłam za tym =3 Jednak Mimisia która zlewa się z tłumem to nie Mimisia. Ach, jak miło iść ulicą i gapić eis na ludzi którzy nie mogą od ciebie oderwać wzroku no i coś do czego nie przywykłam jeszcze, miłe komentarze, heh, scene nigdy nikt nie komplementuje, Loli idąca ulicą to już wgl jest nimi obsypywana, no ale ile ja razy byłam w Loli na ulicy? 4? No, chyba jakoś tak. A teraz cały czas słyszałam "jakie ładne włosy" itp, bardzo to miłe, myślałam że zrobię roltf na chodniku jak jakieś dziecko krzyczało "jaaakieeee onaaaaaaa maaaaaa faaajne włooosyy!". Em, ja się chyba chwale? A co tam, zobaczycie moje włoski jutro na meecie w Gdańsku :3

  Dzisiejszego nią miałam jechać z Mariolą do Gdańska i miałam być na miejscu (w domu) o 6:30 już przygotowana. Jest już około czwartej trzydzieści, siedzę i czuwam by nie zasnąć, świetnie pomagają mi w tym trzej koledzy którzy na chwilkę do mnie przyszli, nie da się przy nich nie śmiać. Cały czas robią coś śmiesznego i pomimo moich przysypiających oczu cały czas nie śpię.
 Przed piątą, zdecydowaliśmy się wyjść na spacer, a ja przy okazji wracałam już do domu, a oni troszkę mnie odprowadzili. Resztę drogi szłam sama rozmyślając na temat tego jak to wszystko cały czas się zmienia, podobno nie mamy na to wpływu, nigdy w to nie wierzyłam, ale po tym w jakiej jestem sytuacji dochodzę, że to racja. Niby nic, a jednak jako ludzie musimy dostosowywać się do sytuacji i do tego czego ludzie od nas oczekują, skoro idzie się do tej 3 gimnazjum, mieszka samemu, pracuje to głupio by było zachowywać się jak zabawna, dziecięca, wieczna optymistka, która naiwnie wieży w to, że świat wcale nie jest taki zły. A może nie w tym rzecz... zawsze twierdziłam, że charakter człowieka wynika tylko i wyłącznie z jego wspomnień i sytuacji w jakich musiał się znaleźć, a nijak od niego samego. Teoretycznie się zgadza, bo dziwnie by było gdybym była nadal taka jak wyżej po tym co się u mnie dzieje... No chociażby cytat z 2009 roku (!) "Wieczna optymista, dziewczyna nie ustanie żartująca z przyklejonym uśmiechem do ust, nidy nie przejmująca sie uwagami innych, żyjąca we własnym świecie stała przed nią rozczochrana, trzęsąca się z mokrą od łez, zaczerwienioną, smutną, bez jakiej kolwiek nutki radosci twarzą." tak, pamiętam jeszcze to, ale wtedy podeszła do mnie Bella i mnie przytuliła... Płakać mi się chce jak sobie to przypominam, ale to chyba wtedy zaczęłam się zmieniać, zaczynałam też być wtedy "popularna", a ludzie nie chcą znanej osoby z takim charakterem, wolą kogoś kto do tego pasuje, najlepiej kogoś kto potrafi się postawić, stanąć w roli osoby która wszystkich poprowadzi, a co najważniejsze osoby bez uczuć, takiej po której można deptać, a ona nadal będzie miała podniesioną głowę, przymnie to na klatę i powie, pff, a nawet zaśmieje się w twarz. Teoretycznie wszyscy myślą, że taka jestem. Lubie sprawiać takie pozory, ale taka nigdy nie byłam. Czasem płacze jak czytam to co o mnie pisze, ale napisze "hahah, jakie żałosne". Bardzo przydatna cecha. Jednak coś tu nie pasuje, jeśli ta teoria jest prawidłowa to niby jak nie mając za kolorowego życia, ze smętaśnego dzieciaka stałam się taką miłą dziewczynką? Chyba nigdy nie rozumiem co jest powodem dla którego ludzie są tacy a nie inni.
 Podeszłam do domu, na dworze było już całkowicie jasno, trudno było by zgadnąć, że jest dopiero piąta godzina, jedyne co na to wskazywało to łagodny, delikatny zimny wiatr. Zapukałam do drzwi, zanim mój tata wstał z łóżka i mi otworzył minęło troszkę czasu, gdy otworzył to kazał mi wyjść z Miley na spacer, szybko ją znalazłam, przypięłam jej smyczkę i wyszłam na baardzo długi spacer polnymi dróżkami kontynuując moje rozmyślania, tym razem zaczęłam sie zastanawiać nad tym jak mogłam wtedy być taka szczęśliwa skoro nie miałam prawie nic, cały rok przechodziłam w jednych tych samych zniszczonych trampkach, zimę w to wliczając, czasami jak nawet chciałam coś mieć to nie mówiłam tego by nie robić przykrości rodzicom którzy po prostu nie mieli pieniędzy. Przyjaciół też nigdy nie miałam, a jednak byłam taka szczęśliwa. Teraz gdy moi rodzice mają na tyle pieniędzy bym miała szafę w której nie mieszczą mi się buty, dostawała to na co mam ochotę i nie miała powodu do narzekań, mam wokół siebie pełno ludzi którzy dużo by dali za przyjaźń ze mną, jak i przyjaciół... jestem nieszczęśliwa.
 Nawet się nie zorientowałam kiedy znów stałam pod drzwiami mojego domu instynktownie znajdując do niego drogę. Poszłam przytulić moich na wpół śpiących rodziców, tęskniłam za nimi. Zaraz za mną do łóżka wskoczyła Miley i słodko zasnęła, chyba udzieliła mi się atmosfera bo chwilkę potem zapominając o tym, ze powinnam już się przygotowywać moje powieki stały się coraz cięższe, a moja świadomość powoli zanikała.
 Obudziłam się po południu, było mi przykro, że tak się starałam, a zasnęłam i zawiodłam Mariolę. Szybko wzięłam prysznic, przebrałam sie, zjadłam obiad i zostałam wysłana do mieszkania aby przynieść rodzicom mój internet, tzn taki jakby pendrive blueconnecta, niestety musiałam iść bardzo daleko więc droga zajęła mi dużo czasu. Denerwuje mnie, że mieszkam taki kawał drogi od domu moich rodziców. Gdy w końcu chciałam sobie odpocząć i położyłam się gapiąc na sufit zadzwonił do mnie Michał. I znów musiałam iść do mieszkania, przynajmniej tym razem nie sama. Nie miałam nic do picia więc musieliśmy przejść się do biedronki i kupiliśmy sok w kartonie. Bardzo długo rozmawialiśmy, praktycznie tak długo, że Michał wrócił do swojego domu dopiero w nocy. Ja oczywiście nie spałam, wieczór spędziłam na rozmowie z Ledą, pierwszy raz ją widziałam od naszego spotkania, co z tego, że przez skype, jest moją przyjaciółką i tęsknie za nią. Pierwsza reakcja jak sie widziałyśmy - obustronny wybuch śmiechu. Urocze to było i bardzo w naszym stylu. Niestety znów nie będę sie z nią widziała bo nie będzie jej przez 2 tygodnie bo będzie na koloni... Ale mam print screena z naszej rozmowy, kiedy zrobiła dla mnie kawaii minkę.
 Ach, będzie na mnie zła, ale tak słodko wyszła... Lubie jej zabawne miny, oplułam przez nie cały laptop moim skoczkiem który własnie piłam. Potem nie miałam pod ręka żadnej szmatki to zdjęłam bluzkę i nią wytarłam. Wiem, dziwne. Dziwniejsze już było tylko to, że cała noc później czytałam moje stare notki i ryczałam przez nie. No ale to ja ^^" Same przykre wspomnienia, jak zastanowię się nad tym to dziwie się, ze ktokolwiek chciał to czytać.

 Dawno nie pisałam notki, a szkoda ;)
 Aktualnie nie mieszkam z rodzicami, oczywiście sama też bała bym się więc wczoraj miałam u siebie Mariole ^^. Całkiem przytulne to mieszkanko, w bloku w którym mam 2 sąsiadki, a poza tym nikt tu nie mieszka xd Ale jest ciekawie, przyznam. Mam telewizje i internet wiec nie mam na co narzekać. Mam zamiar tu zostać już na dłużej, no chyba, ze w rok szkolny wrócę do rodziców bo stąd mam bardzo daleko do szkoły, no ale jeszcze się zobaczy jak to się poukłada. Tak, to właśnie tu mieszkałam z Brutalem i Ledą ;) Nareszcie zrobiłam to co obiecałam już dawno, wyprowadziłam się. Zastanawiam się nad tym czy tak naprawdę o to mi chodziło... No w każdym razie za rok Gdańsk, a za 3 lata wybywam do Japonii na stałe. Jak to życie szybko mija, za to bardzo miło czyta mi się notki napisane ze 3 lata temu, taki słodki był ze mnie dzieciak, hm, z reszta nadal jest tylko na więcej mi się pozwala ;D.

 Przekłuwałam Marioli industrial (szczerze jej współczuje bo sama mam- długo i boleśnie się goi) i bardziej bałam się jej go przekłuwać niż sobie labret. Jakie cyrki były z tym kolczykiem ;D! Kilka razy gubiłam, no na szczęście miałam 2 to tak jakby na zmianę je nosiłam bo mi wypadały bo zgubiłam tego samego dnia oba grotki i mi Mariola za każdym razem znajdowała, spałam wgl bez kolczyka. A przed kilkoma minutami przekułam sobie drugiego labreta bo kupiłam sobie nowe kolczyki. Aktualnie mam snake bites. Głupia ja, robiłam to bez rękawiczek bo było to pod wpływem nagłego "chce i tyle", no ale poza tym wszystko sterylne. Właściwie to chociaż boli to nie boli, tak jakby mi wgl nie był przebity. Ale jest oke.
 Od kiedy nie jestem u rodziców to wcale nie obchodzi mnie to jak mam poukładane włosy czy mam tapetę. Byłam troszkę rozpieszczona... przyznam, ze jak się żyje na własną rękę zupełnie inaczej spostrzega się niektóre rzeczy. A wgl zaraz umrę z niecierpliwości, zanim mi zdążą dotrzeć moje skarby.
 I przez Mariole, Marka i Jarka pokochałam zespół uverworld. Naprawdę jest niesamowity <3

Może dla odmiany podzielicie się w komentarzach co u was nowego?

 Wstałam dziś około godziny 9 lub nawet 10, ładnie zapakowalam sukieneczkę do pudelka w jakim ja kupilam, opakowalam w mieciutkie papirowe reczkini, potem w kartki od zeszytu a na koncu gazety, spislam ades na karteczke, zjadlam sniadanie i czekalam az tata wroci do domu aby mnie zaiezc na poczte.
 Przed jedenasta bylam juz na miejscu. No to otwieram drzwi i sobie jebnelam nimi w twarz x.x' Noi oczywiscie wypadlo mi szkielko z moich ledwo co kupionych nowych okularow. No co tam, z moja kochana wada wzroku musialam kucnac i sie schylic i szukac tego na podlodze a tu patrze a wchodzi pan pedagog z mojej szkoly. Bardzo sie zdziwil zastajac mnie na podlodze XD Ale chwilkę potem wytłumaczyłam ze szukam szkiełka od okularów. Nie znalazłam i poddałam się.
 Podchodzę do okienka z paczka i sie pytam czy ma pani koperty, a ona na to ze na takie duże paczki to może mi dać papier do pakowania. Oke, kupiłam ten papier i starałam sie jakoś starannie to zapakować. Nie znam się na tym, zrobiłam jak umiałam i podchodzę z tym do pani w okienku, a ona ledwo powstrzymując miech na widok tego mówi ze mam to zrobić jeszcze raz bo sie nie nadaje. Na szczęście podeszła do mnie bardzo mila pani która tam pracuje i pomogła mi to zapakować. Dala karteczkę do wypełnienia do paczki, ale nie miałam długopisu to jakaś pani z okienka mi pożyczyła. Jestem w trakcie wypisywania tej karteczki i patrze a tu mam napisany adres tylko do osiedla. Myślę sobie co ja mam teraz zrobić, przeziez listonosz nie bd zgadywał gdzie mieszka Karolina, no np na listach i paczkach jakie do mnie wysyłają czytelniczki jest wiele błędów i nieraz czegoś nie ma no ale ja tak często dostaje ze listonosz już po nazwisku wie gdzie zanieść. jejku co ja teraz zrobię, myślę sobie i stoję jak tata ciota.
 -Przepraszam, ja za sekundkę wracam, muszę tylko coś sprawdzić.
 -Ok, ale musisz zabrać ze sobą ta paczkę.
 Szybko schowałam co potrzebne do torebki i przez przypadek wywróciłam wszystko co stało wokół mnie. Nie mam pojęcia jak to zrobiłam.
 -Gomen nassaj! To było niechcący, przepraszam, mi dziś po prostu już nic nie wychodzi, gomen! - Przepraszałam wystraszona, a panie pracujące na poczcie wyglądały jakby miały zaraz posikać się ze śmiechu na mój widok. Chwilkę potem zaczęły mnie pocieszać i powiedziały ze wszystko pozbierają, a ja szybko się zmylam by nie robić sobie jeszcze większych problemow.
 Gdzie miałam iść? Do domu z poczty mam za daleko, koleżanek w okolicy tez nie mam... wiem! Biblioteka miejska! Szybko przebiegłam się do biblioteki już nawet nie narzekając na deszcz przez który wyglądałam jak taki zmoknięty neko. Szybko sprawdziłam w internecie adres Karoliny i wróciłam na pocztę wszystko wysłać. Byłam już przekonana ze śledzi mnie pech wiec na wszelki wypadek ubezpieczyłam paczkę na 200 zl.  Tak wiem, sukienka jest więcej warta, ale nie miałam przy sobie dużo pieniędzy. Kiedy w końcu paczka była na poczcie, odetchnęłam z ulga i przeszłam się do babci.
 Pomogłam babci w porządkach, a musiałam zapłacić rachunki... na pocztę T__T. Na szczęście zapłaciłam wszystko bez większych problemow, a potem cala czerwieniąc się zapytałam czy pomogłyby mi panie znaleźć szkiełko od okularów które zgubiłam jak pierwszy raz wchodziłam. Patrzeć na te kobiety próbujące zachować powagę i zdusić śmiech jak im opowiadałam jak to się stało - żenujące. Oczywiście pomogły mi ale nie znalazłyśmy, z reszta nawet się nie łudziłam... z moim pechem?
 Następnie musiałam przejść sie do biblioteki oddać babci książki. Stoje z 15 minut przed tym biurkiem z kartami a tu nikogo nie ma i nie ma, a ja dalej stoję, potem przechodzi sobie bezstopniowo jakas pani i "o, ktoś przyszedł" --'.
 -Mam książki do oddania.
 -Dział dziecięcy jest na górze - oke, to ze mam 2 kitki i zero, zero, ZERO makijażu na ryju nie oznacza zaraz ze jestem dzieckiem, no ja rozumiem gdybym była ubrana w lolicie ciuszki, ale byłam ubrana w stylu scene a dzieci tak nie wyglądają.
 -Wiem, ale ja nie mam zamiaru tam isc.
 -Ale tu jest dział dla dorosłych.
 -I właśnie dlatego tu przyszłam... oddaje książki babci - dodałam po chwili bo nie miałam ochoty na kłótnie.
 -A to zostaw tu kilka, ja zobacze które mi sie spodobają, a reszta ci oddam - no nie no co za tępa baba.
 -Ja przyszłam ODDAĆ książki które wypożyczyła moja babcia.
 -Achaaa, to daj mi je i poczekaj tu.
 No to stoję i czekam.
 -A ty na co tu jeszcze stoisz?
 Nie, Mimi z idiotkami w dyskusje sie nie wdaje. Opanuj się Mimi. Wyszłam tak szybko jak tylko pozwalały mi na to prawa fizyki.
 Potem miałam wyrzucić śmieci, nie skomentuje co się stało .__.'
 Juz zadowolona ze zrobiłam wszystko co musiałam idę osiąść w fotelu i JEB! Potknęłam się o babci torebkę. A gdyby tego było mało to jeszcze sobie przesłodziłam herbatę.
 Nie chciałam narażać nikogo na przebywanie w mojej obecności wiec szybko się ulotniłam do domu.

 Niedawno przyszła moja mama i nawet nie jest zła za okulary, uważa ze można się po mnie tego spodziewać... to trochę poniżające...

 Od razu info : jak ktoś w Grudziądzu nie może być przy "realu" (jak jedna dziewczyna mi napisała ze to dla niej za daleko) to niech napisze mi na mail cutexmimi@gmail.com miejsce w którym będzie i o której godzinie, przejdę się po ta osobę, trzeba sobie pomagać prawda ? ;) A wgl my NIE MAMY zamiaru bawić się przy realu tylko sie tam spotkać na początku, no a na pewno zahaczymy o Mc.

Ok, no to wczorajszy dzień, piątek:

 -Martyna wstawaj!
 -No, ok, ok.
 -Nie leż bo zaśniesz.
 -Nie zasnę, nie zasnę, nie martw się.
 Następnie wstałam z łóżka, umyłam się, obrałam i wyszłam na pierwsza lekcje.
 Niestety pół godziny później miałam przyjemność się dowiedzieć, ze to byl tylko sen a ja nadal sobie lezę cieplutko w łóżku.
 Uznalam ze skoro i tak jestem już spóźniona to właściwie nie chce mi się iść do szkoły i nie poszłam.

 Gdzieś około 11 do drzwi ktoś zapukał, okazało się ze listonosz, babcia otworzyła drzwi.
 -Martynka, paczka do ciebie,
 -Yay, ale ja wiem co to jest, heh, babcia, sory, ze do ciebie nie podejdę, ale muszę się ubrać a ty za nią zapłać. - pomimo tych slow szybo założyłam na siebie szlafrok i podeszłam.
 Mina mojej babci jak usłyszała cenę paczki - nie do opisania. Musiała się drugi raz zapytać, czy źle nie usłyszała, sama nie wiedziała co zrobi czy zapłacić, czy nie, tylko tak stoi w progu i nie wie co powiedzieć.
 -Nie no ok babciu, zapłać teraz a jak tata przyjedzie to ci wszystko odda bo mi obiecał to.
 -Naprawdę?
 -Nooo
 -A to ok.
 Gdy dostałam paczkę do łapek to byłam tak szczęśliwa, ze zamiast przeciąć tasmy odrywałam każdą po kolei co zajęło mi dużo więcej czasu. Gdy w końcu otworzyłam nie mogłam się nadziwić jaka sukienka którą zamówiłam jest przepiękna, jest w biało różowe pionowe paski, a dole sukienki jest print w słodycze, tak słodziutki, ze aż staje się przyjemnością dla oczu, z przodu i z tylu ma duże kokardy, a z tylu jeszcze wiązania. Jest piękna. Dodatkowo do jeszcze dostałam parę kolczyków, pera cukiereczków do włosów i pierścionek.
 Potem babcia ja prasowała przez tyle czasu, ze sama się dziwiła co ta sukienka taka szeroka ;)
 Tak się cieszyłam z niej, ze nawet bałam sie ja na siebie założyć żeby jej nie zniszczyć i zaraz wylądowała na wieszaku w szafie.
 Potem pomalowałam sobie paznokcie na ciemno różowy kolor(pożyczyłam mamy lakier heh >D), a na to dodałam pełno kolorowych dodatków w rożnych kształtach i na nowo pomalowałam to lakierem bezbarwnym. Pierwszy raz udało mi sie pomalować paznokcie, a na dodatek nie był to czarny kolor (chociaż nim tez nie umiem xd) i udało mi się dodać na to ozdoby i mi to wyszło, to jest dziwne, bo ja nie umiem równo jednego paznokcia pomalować.
 A co zrobiłam majac jeszcze nie do końca wyschnie te paznokcie? Poszłam do taty pomagać mu w naprawianiu samochodu, a konkretnie amortyzatorów.
 -Podaj mi ta przedłużkę.
 -Ze niby co?
 -Tam leży... nie, nie tam... no gdzie tu idziesz... tam na dole!
 -Acha, to?
 -Noo...
 -Nie mów do mnie jak do debila!
 -To niby jak mam mówić?
 -Jak do osoby nie inteligentnej... - dopiero kilka sekund później zdałam sobie sprawę co powiedziałam, a chodziło i o to ze ja się nie znam na tym wszystkim.
 Skutkowało to poprawieniem humoru taty wiec nie chciałam się kłócić.
 Oczywiście paznokietki ani troszkę na tym nie ucierpiały, ale nie wiem jak to robię ale miałam cala twarz umazana smarem, z reszta jak mój tata, mama powiedziała, ze od razu widać po kim to mam ;D
 Najbardziej tate rozbawiło to ze jak miałam coś tam podważyć i przewiesiłam się calym ciężarem na rurkę to się okazało ze mój ciężar jest niewystarczający.
 Czasem dziwie się po co mój tata nadal ma ten swój stary, wiecznie niszczący się samochód skoro stać go na dużo lepszy. Kiedyś myślałam, ze to sentyment, ale zmieniłam zdanie po dzisiejszym dniu i jego odpowiedziach na moje dziwne pytania. On go ma właśnie z tego powodu, ze ciągle coś musi w nim naprawiać, wiem, ze to dziwne, no ale naprawdę logiczna teoria. Cały czas w nim coś majstruje, a na pytanie czy nowy samochód nie był by lepszy bo się mniej psuje odpowiedział, ze nie. Heh, ja mogę wiecznie szyć, a tata wiecznie majstrować, muszę to jakoś zrozumieć. A poza tym nadal nie wierze, ze kupli mi ta sukienkę *-* ale głupio mi jest, bo mam ochotę teraz do niego podejść i powiedzieć "daj mi pieniądze na farbę do włosów  brokatowy lakier do paznokci, koronki i materiały", no ale nie podejdę bo nie chce go wykorzystywać x.x' Sama nie wiem czy lepiej mieć ta sukienkę, jeśli mam mieć razem z nią głupie uczucie wykorzystywania rodziców. No ale postaram się znaleźć w wakacje prace i wszystko oddać.

 Wszystko się u mnie sypie, dosłownie psychicznie się rozpadam. Nie jestem ta sama osoba, tamta była radosna optymistka, heh, dosłownym przeciwieństwem stereotypu "emo", teraz nie da sie ze mną racjonalnie porozmawiać, zdaje sobie z tego sprawę ale nic na to nie potrafię poradzić. Chociaż sama sobie nie radze cala swoja energie wykorzystuje na przekonywanie Rodzynki, że zda i robieniu wszystkiego w tym kierunku, zostały nam 2 dni, ale uda mi się. Udaje przed nią, że wszystko jest ok, ale ona widzi, że nie jest, cały czas na nią wrzeszczę i wyzywam a potem przepraszam.
 Nic mi nie wychodzi, rzygać mi się chce na myśl tego, że muszę iść do szkoły, ale idę bo mi zależy na Rodzynce, a sama sobie nie poradzi.
 Jak mijają mi dni? Cały czas ryczę, a jak nie ryczę to śpię bo jestem zmęczona płaczem. Poza tym szyje sobie sukienkę którą zaprojektowałam. Jest już ponad polowa.
 Z reszta to nie ma sensu, staram się, robię tak idealnie jak tylko to umiem a cały czas słyszę "to jest źle" "tego nie umiesz" "to popraw" "to jest brzydko".

...

 Ale mam do dyspozycji tylko igle i sprawność moich rak, wszystko by było lepiej gdybym miała maszynę, ale ręcznie nie da się szyć tak jakby uszyła to maszyna, a to co by się zrobiło w ciągu kilku sekund na maszynie zajmuje pół godziny, jeśli szyje się coś bez niej i jest 58976789 razy brzydziej i niektórych rzeczy jakie zrobi maszyna nie da się po prostu zrobić samodzielnie, ale co tam jest źle. Tylko mnie krytykuje, a maszyny mi kurwa nie kupi tylko robi wywody jaka moja rodzina jest biedna a jak ja wiele wymagam i że jej nie stać. To niech chociaż doceni, że się staram i wychodzi mi jak wychodzi, ale jakoś sobie radze . Wiec po co ja wgl mam to szyc? No ale musze, nie mam innego wyjscia, na sukienki mnie nie stac --' Ma to jakiś sens szyć w rekach skoro nie wychodzi? Nie. A mam inny wybór? Nie.

 Wgl wszystko sie u mnie sypie, nie ogarniam tego.

  Cala noc wydala mi się nieprzeciętnie długa, mrok pochłaniający mój pokój wraz z przeraźliwą cisza byli moimi jedynymi towarzyszami w kręceniu się z boku na bok na nieprzeciętnie niewygodnym materacu. Pomimo tego, ze bardzo starałam się zasnąć nie udawało mi się. W końcu dałam sobie z tym spokój i spędziłam cala noc na wpatrywanie się w biel mojego sufitu i zastanawianiu się nad rzeczami na które nie mam czasu za dnia.

Chyba znowu sobie zetne grzywke bo bez grzywki mi tak dziwnie xd