Jak mi się nie chce iść dziś do szkoły. Kocham szkole, uwielbiam się uczyć, wszystko umiem, a ponad to mam tam moja najwspanialsza klasę. Ale czasami przychodzi taki czas kiedy jedyne na co mamy ochotę to chwila spokoju i odpoczynku. Dzień który nie jest podyktowany według planu, jakoby kanarek uwolniony z klatki z zawiązanym przy nodze łańcuszkiem. To uczucie kiedy chce się być samym, kiedy nie ma się ochoty dosłownie na nic. Podobno to cecha depresji. Ale ludzie potrzebują czegoś takiego, wbrew pozorom w życiu potrzeba takich chwil. Nie da się cały czas uśmiechać.
 Ludzki uśmiech i radość, to jedne z najpiękniejszych rzeczy na naszym świecie. Ale jeśli są nadużywane zapomina się o ich wartości. Sa wtedy jak słońce, kiedy jest dzień nikt go nie zauważa, jest bo jest. Ale gdyby go zabrakło spowodowało by to ogromne katastrofy, tak jak kiedy w ludzkim życiu brakuje powodów do radości, w końcu coś się dzieje z jego psychika.
 A jednak jest czas kiedy ludziom brakuje słońca i pragną go chodź go nie ma. Nie znika ono na zawsze, lecz na kilka godzin. Jest to noc, to ona jakoby smutek przypomina o tym jak cenny jest jeden, mały szczery uśmiech.

 Em, chwilka, miała to być notka o tym, jak mi się nie chce iść do szkoły, trochę za bardzo mój mozg pozwolił sercu sterować moimi dłońmi kiedy pisze, czasami żałuje ze jestem taka wrażliwa na piękno świata.

1 w-f <- lekcja chłopaków
2 wf <- tez lekcja chłopaków
3 polski <- nie ma nauczycielki
4 polski <- nie ma nauczycielki
5 matematyka <- umiem wszystko
6 zajecia tech <- to nie lekcja
7 niemiecki <- nie ma nauczycielki

Nie chce mi się iść tylko na matematykę, no nawet jakby było więcej lekcji tez nie chce. Denerwuje mnie to, ze moje włosy są tak wrażliwe na słonce i zawsze jaśnieją bardzo przy nim, mój róż robi się pomarańczowy, muszę znowu pofarbować. Niee mam żadnych zdjęć xd

 Czasami na drodze swojego życia spotykamy osoby które zmieniają jego losy w tak niesamowity sposób, że nie potrafimy sobie wyobrazić naszego dalszego egzystowania na tym świecie bez nich. Na co dzień tego nie zauważamy. Cały czas spieszymy się donikąd nie zauważając co naprawdę jest w życiu ważne. Dopiero gdy jakimś cudem znajdziemy chwilkę by się zatrzymać, odpocząć, pomyśleć i nasze myśli od tak przypadkiem obiją się o ten temat zaczynamy to widzieć jakoby przez opadającą poranną mgłę. Zazwyczaj i tak po kilku minutach wypada nam to z głowy i niczym zaprogramowane zabawki zaczynamy zajmować się nudną codziennością.

 Zazwyczaj to ile ktoś dla nas znaczył zaczynamy dostrzegać dopiero gdy ta osoba odejdzie, lub kiedy po prostu nam jej brak z powodu dużej odległości czy braku czasu na wspólne spotkania. Dochodzimy wtedy do zadziwiających wniosków, tego ile nas z tą osobą łączyło i jaka dla nas jest ważna. To czego nigdy nie zauważaliśmy i nie docenialiśmy. Dochodzi do nas wtedy jaki cenny był każdy uśmiech tej osoby, jaka cenna była każda minuta spędzona z tą osobą. Odkrywamy wtedy jasną jak błękit nieba prawdę która wcześniej była dla nas nieosiągalna, to, że ta osoba była naszym najwartościowszym skarbem. Niestety zwykle wtedy już jest za późno na odbudowanie czegokolwiek, niczym zamek z piasku zmyty przez morską falę, bezlitośnie pochłaniającą wszystko co stanie jej na drodze.

Dzis Lola robila mi to zdjecie, nie chce mi sie przerabiac, mam lenia, widac tu jaki mam w rl kolor wlosow xd Nawet nie mam zadnych innych zdjec O_O I jestem tu bez makijażu, masakra.

Skopiowałam notkę z fbl powyżej.

Dzisiejszy dzień był niesamowity, był tak niesamowity, że mogła bym usiąść i ryczeć ze szczęścia i posiadania kogoś takiego jak Lola.

 Zgubiłyśmy się w jakiejś wsi i latałyśmy po polach szukając domu Agaty. Ja wpadłam do jeziora bo nie widziałam, że to jezioro bo tam jakieś rośliny rosły. Potem poddałyśmy się i wracałyśmy jakąś główną ulicą do Sztumu do którego miałyśmy około 20-30 km. Po chyba kilometrze zmęczyłyśmy się i usiadłyśmy na środku "ulicy" i zaczęłyśmy rozmawiać, tak rozmawiać, że od lat z nikim w ten sposób nie rozmawiałam.

 Przepraszam. Napiszę notkę jak wrócę ze szkoły, teraz dopiero powoli do mnie dochodzi co się tam działo.


"Jesteśmy Jezusami, chodzimy po wodzie, ale Mimi nie jest Jezusem bo już nie chodzi po wodzie"