"kerli- walking on air"...♪ ♫
 -Ech, mój kretyński budzik.. gdzie ja mam telefon... no, wyłącz się.
Wyrwana z bardzo miłego snu, poprawiając pościel postanowiłam darować sobie dziś wstawanie o szóstej rano. I zasnęłam bez najmniejszego wysiłku.
 Przebudziłam się, ledwo świadoma tego, że niedawno właśnie wyłączyła budzik. Co tu tak jasno? Czemu jest tak cicho? Gdzie się wszyscy podziali? Która godzina? pytałam się w myślach. A może wszyscy o mnie zapomnieli i już dawno są w pracy a ja zaspałam, układałam sobie scenariusz w myślach. Może będę tak spała do szkoły zaśpię i nie pójdę... pierwsza lekcja to zajęcia artystyczne, jak nie pójdę to nie zdam, a było chodzić na nie w pierwszym semestrze, jednak postanowiłam wstać i dosłownie w tej samej chwili do domu przyszedł mój tata i rzucił mi na łóżko najwyraźniej dopiero co upieczone bułeczki.
 -Dzięki! -krzyknęłam
 -Śpiesz się masz dziś na 8.00 do szkoły.
 -Yo, wiem przenieś mi laptop muszę się spakować.
 Powoli zjadając bułeczkę, zastanawiałam się co na siebie ubrać, nic rzucającego się w oczy, byłam w podłym nastroju, najchętniej bym dalej spała, moje rozmyślenia przerwał tata podający mi laptop. Wplątałam w moje nowiutkie trampki pstrokato różowa sznurówkę w lewego buta, najwygodniejsze rurki, szara koszule, bladoróżową bluzę, koraliki pod kolor, pieszczochę i kokardkę z główką hello kitty w kolorze sznurówki. Podeszłam do lustra i rozplątała zrobiony na noc kok i zdziwiłam się kiedy moje włosy zamieniły się w loki ponieważ kręcić to one nigdy się nie chcą, spięłam je w kucyk na boku, umyłam zęby i wyszłam do szkoły 2 minuty przed dzwonkiem.
 -Miiiiiiiimi -Zdążyłam usłyszeć zanim zostałam napadnięta przed klasą przez Agnieszkę.
 -Hej -wydukałam z siebie
 Przeszłyśmy się przez pół korytarza i usłyszałyśmy najbardziej nielubiany dźwięk w szkole - dzwonek, więc każda z nas podeszła pod swoje klasy.
 Lekcja sztuki ciągnęła się w nie skończoność, przysypiałam w ostatniej ławce kując na pamięć piosenkę zespołu "happy sad". Na następnej lekcji, fizyce również nie było za ciekawie, nic z tego nie kumam, część matematyczną kumam, ale te wszystkie wzory to czarna magia. Na matematyce była jak na przekór wszystkiemu geometria, ale starałam się udzielać, bo nie miałam co robić, na polskim omawialiśmy utwór "Świtezianka", na przerwie siedząc z Agnieszką pod ścianą szkoły doszłam do wniosku, że to najnudniejszy dzień w moim życiu.
 -Szmata!- krzyknęła po raz chyba setny Pufi do Agnieszki, aby ją wkurzyć
 -Ja pierdole, pójdę do pedagoga, jak się ode mnie nie oczepią.
 -No właśnie.
 -Ej no, chodź.
 Podeszłyśmy i Aguś wytłumaczyła panu całą sprawę, ja byłam tylko jako świadek, nie sądziłam, że rozmowa przejdzie na inne tory.
 -Martyna, słyszałem, że coś wypisywałaś na blogu o dziewczynach.
 -Ale w sensie, że jakich?
 -Tych starszych.
 -A no yo.
 -Było w tym coś niemiłego?
 -Ne, ja tylko opisałam wczorajszy dzień, co się działo i co kto mówił.
 -Przyjdź do mnie na następnej przerwie i mi to pokaż.
 -Ok
 I czym prędzej poszłam z Agnieszką do Belli jej wszystko powiedzieć. Razem zastanawiałyśmy się kto mógł coś takiego wymyślić. Na następnej lekcji angielskiego usiadłam z kolegą Michałem, jest zabawny, ale jakoś tak nie byłam po tym co usłyszałam w humorze i na pewno wyszłam na jakąś sztywniaczkę, z lekcji też nic nie zapamiętałam bo nie mogłam się się skupić (nauczyłam się tylko tego że 'too' oznacza też 'za'). Bo kto jak kto, ale ja się nie paliłam do tego aby pokazać komuś dorosłemu mój pamiętnik.
 Na przerwie powrócił mi dobry humor za zasługą obecności przyjaciółek. Szukałyśmy wszędzie pana pedagoga, ale nigdzie go nie było to sobie odpuściłyśmy. Po ostatniej lekcji geografii musiałam się spieszyć do mojej babci, więc szukanie pana pedagoga nie wchodziło w grę.
 Jak już u niej byłam to zaczęłam zastanawiać się nad tym kto mógł chcieć zepsuć mi opinie i napisałam do BffLolOmg sms z prośbą aby do mnie oddzwoniła. Jako, że nie miałam dostępu do internetu, podałam jej login i hasło do mojego bloga by go zablokowała i wytłumaczyłam całą sytuacje.
  U babci byłam do samego wieczora, jak wróciłam z mamą do domu wszystko jej opowiedziałam, a ona jak zwykle zaczęła się martwić na zapas, następnym razem wszystko zachowam dla taty.
 Odblokowałam bloga i uczyłam się czarnej magii, a w moim języku fizyki.

-Martyna, ubieraj się -zawołał mój tata
-Yo, poczekaj chwilkę- odkrzyknęłam, leżąc na łóżku i pisząc notkę na bloga nie mając najmniejszej ochoty przerywać tą słodką chwile.
-Mamy pół godziny na stawienie się w sądzie- kontynuował tata, więc dałam za wygrana i skierowałam się do swojej garderoby, przeglądając rzeczy nadające się do ubrania.
 Postawiłam na różowy kolor aby poprawić sobie nastrój, za radą mamy założyłam koszulę w kratkę, i bluzę, oczywiście blado różowe, dobrałam do tego spodnie, które miałam na sobie dzień wcześniej, białą pieszczochę na rękę i dla kontrastu ciemno fioletowy pasek z ćwiekami, dobieranie reszty dodatków sobie odpuściłam, w końcu nie idę do szkoły. Kiedy zabrałam się za rozczesywanie włosów mój tata zaczął już się niecierpliwić, wiec jakoś się szczególnie nie starałam ułożyłam włosy gładko przy głowie, zaczesując grzywkę na ukos, szybko pobiegłam umyć zęby, dobrałam do ciuchów brązowo-bladoróżowe skejty, które mi od jakiegoś roku nie wiem z jakiej przyczynie nie podobają, ale pasowały do stroju (znalazłam je niedawno w szafie robiąc porządek) i już za chwilkę jechałam z tatą samochodem czytając gazetkę Joy z 2008 r.
 Praktycznie podczas drogi ze Sztumu do Kwidzyna mogłabym spać, gdyby nieprzyjemny głos GPS do którego nie zdążyłam się jeszcze przyzwyczaić mi w tym nie przeszkadzał. Zanim się spostrzegłam byliśmy już na miejscu. Przyszłam z tatą jako ostatnia, bo wszyscy już siedzieli na korytarzu. Gdyby moja bluza nie była na mnie za duża na 100 % porozciągałabym jej ze zdenerwowania rękawy.
-Nieletni świadkowie z sali 214 proszeni na rozprawę do sali 212- rozległ się głos z głośnika.
 Zanim zrozumiałam, że to minie chodzi zdziwiłam się gdzie podziały się te starsze dziewczyny. Podeszłam z tatą do sali 212, gdzie tata zapukał i się zapytał.
-Przepraszam, czy Dembińska też ma przyjść?
-Nie nie ma tu nikogo takiego.
Wróciłam z tatą na korytarz i czekaliśmy. Za chwile przyszła do nas sędzia.
-Dembińska tak?
-Yhm- opowiedziałam cała czerwona
-To chodź na sale, nastąpiła pomyłka.
Poszłam z tatą za panią i okazało się, że nie ma dla nas miejsca, więc sędzia kazała tacie usiąść na miejscu zazwyczaj zabieranego przez prokuratora, a ja na szczęście mogłam stać, siedząc bym się cały czas wierciła, więc ta opcja bardziej mi się podobała.
- Martyna, tak? Podejdź tutaj.
Na szczęście dzieliło mnie od tego około półtora metra więc, nie zrobiło mi to wysiłku, za to odpowiadanie na wszystkie pytanie pani sędzi która powtarzała moje słowa do pani notującej było dla mnie troszkę nieprzyjemne.
  Opowiedziałam wszystko, ale troszkę to wszystko umniejszyłam bo było mi ich żal. Powiedziałam ogółem, że teraz dziewczyny są dla mnie ok, bo skoro już mi nie dokuczają to czemu mam im robić kłopoty.
-Dobrze, możesz już odejść. Poproszę rodzica Martyny.
Podszedł mój tata.
-Dziękuje. Ktoś ma coś do dodania?
-Ja mam -powiedziała Partycja
-Podejdź do barierki. Słucham?
-Po pierwsze, nigdy jej nie groziłam i nie było takiej sytuacji w toalecie i wcale jej wtedy nie groziłam pamiętała bym to, a po drugie to ona cały czas za mną łazi z koleżankami i im spokoju nie daje w szkole.
 To o łażeniu za nią puściłam mimo uszu, życie mi jest miłe, nie miała bym sensu w takim zachowaniu, ale jak dotarło do mnie to co ona powiedziała o grożeniu, przed oczami stanęła mi scena przerażonej twarzy Belli, błagającej rodzynkę aby pożyczyła jej telefon, i jak prosiła mamę cała się trzęsąc, aby po nią przyszła do szkoły bo bała się Partycji. Pomyślałam sobie, że mi może robić na złość, ja to zniosę, ale nie ma prawa krzywdzić moich przyjaciół potem oskarżać mnie o kłamstwo.
-Przepraszam mogę coś dodać?
-Tak?
-Patrycja nie mówi teraz prawdy, moja przyjaciółka tak się jej bała, że dzwoniła po swoja mamę aby przyszła do szkoły.
-Rozumiem. Możesz już wyjść z sali.
Nawet nie zauważyłam kiedy pojawiłam się już w domu, zjadłam 2 czekoladowe batoniki na poprawę nastroju i położyłam wykorzystując fakt, że tatuś dziś nie był w pracy prosząc go aby założył mi nowy karnisz pasujący do łóżka.