Chyba jedyny dzień w roku, kiedy większość osób tak naprawdę zaczyna doceniać swoją rodzicielkę. To smutne, jednak rzadko cieszymy się z tego co mamy pod nosem. Tak naprawdę rodziców zaczyna się doceniać dopiero kiedy jest się od nich daleko. Sama się o tym przekonałam. Niestety wiem, że czasy kiedy byłam ich słodką córeczką i mieszkałam z nimi w rodzinnym domu nigdy nie wrócą. To przykre kiedy o tym myślę, jednak nie chciałabym wrócić do tego stanu. Nigdy się nie cofam, każdy krok wstecz jest porażką. Trzeba iść przed siebie i cieszyć się z tego co się ma, pracując nad tym, aby następny dzień był coraz lepszy.

 Bardzo się cieszyłam na to święto, jednak bolało mnie to, że nie mogę w ten dzień jej przytulić. Przez chwilkę poczuć, że jest blisko, czuć jej zapach i ciepło. Była o kilkadziesiąt kilometrów za daleko, tą zimną przestrzeń nic nie było w stanie wypełnić. Postanowiłam jakkolwiek uczynić ten dzień piękniejszym, pokazać jak wiele dla mnie znaczy. Już w sobotę przeszłam się kupić jej prezenty. Pomimo tego, że od kiedy jestem sama dosyć krucho u mnie z pieniędzmi i na nic mi nie starcza, wydałam wszystko co miałam, odłożyłam sobie tylko na bilet do domu. Do tego własnoręcznie zrobiłam laurkę i napisałam list, dosyć krótki, ale od serca. Po czym poszłam to jak najszybciej wysłać na pocztę. Szkoda tylko, że w niedzielę nie dochodzą listy, więc mama odbierze go dopiero w poniedziałek.

 Następnego dnia nie wytrzymałam ze swoim postanowieniem nie używania telefonu i naładowałam go specjalnie aby z nią porozmawiać. Cieszyła się, bardzo, tylko dlatego, że pamiętałam i zadzwoniłam. Nie zdradziłam jej, że dostanie prezenty, to ma być niespodzianka. Czuć było w jej głosie nutkę smutku, że dzwonię do niej tak późno, pewnie myślała, że dopiero sobie o tym przypomniałam, pocieszyłam ją tym, że pamiętałam i napisałam list, już wczoraj. Za to swoim delikatnym, kochanym głosem powiedziała mi coś co bardzo podniosło mnie na duchu, mianowicie "zauważ, rozmawiamy jakbyśmy były po prostu w dwóch innych pokojach, jakby dzieliła nas tylko ściana".

 Jeśli ktoś by się pokusić zapytać Tafii o to kiedy ja śpię, to niewątpliwie usłyszał by odpowiedź, że cały czas. Wbrew pozorom nie jest to duże mijanie się z prawdą. Kiedyś usłyszałam od niej, że nie ma sensu marnować życia na spanie bo jest za krótkie. Długo się zastanawiałam nad tymi słowami. Czy naprawdę każda minuta w krainie snów jest jedną mniej w życiu?


 Pomimo wszystko ja kocham spać, każdą wolną chwilę mogłabym poświęcić na sen i potrafię zasnąć w każdym momencie. Mój plan dnia wygląda tak, że budzę się, idę do szkoły, idę spać, budzę się na jakieś dwie godzinki aby ogarnąć lekcje, wykąpać się i naskrobać coś blogu i dalej idę spać. Podsumowując, przesypiam jakieś piętnaście godzin w ciągu dnia. I nie, nie jestem na nic chora, po prostu tak lubię.

 Więc czy nieświadomie marnuję swoje życie? Myślę, że nie. Wystarczy spojrzeć na to do czego doszłam i ile ludzi czyta tą stronę. Gdybym spała mniej to pewnie w tym czasie i tak nie robiłabym nic odkrywczego, ani pożytecznego. Znając życie przeglądałabym kolejną stronę tumbrla lub innego śmieciowego portalu i narzekała na to, że mi się nudzi i jestem zmęczona.

 Poza tym sen ma wiele wspaniałych właściwości. Sama nie jestem lekarzem, więc się nie znam, ale posilę się internetem:

• oddech staje się równomierny, uspokaja się rytm serca

• oddychamy głębiej, dzięki czemu tlen głębiej dociera do tkanek

• skóra zostaje dotleniona, ciśnienie się normuje

• nasze oczy odpoczywają

• następuje przemiana witaminy A w Retinol (odbudowa naskórka)

• organizm wydziela hormon wzrostu - powodując wzrost i regenerację tkanek

• oszczędność energii 

• gospodarkę hormonami

• konsolidacja pamięci

• stymulacje neuronów, które nie były aktywne podczas czuwania (nieużywane połączenia synaptyczne mogą zanikać)

• zaniknięcie aktywności neuronów w rejonie miejsca sinawego

 Kiedyś też nie spałam dużo, a właściwie zdecydowanie za mało, bo ciągle uważałam, że nie mam na to czasu, w rezultacie spędzając pół dnia na facebooku, tumblru i innych śmieciach, a lekcje odrabiając o północy, przy czym z rana zawsze nie mogłam się dobudzić. Aktualnie budzę się sama, bez budzika, naturalnie, kiedy wychodzi słoneczko, to naprawdę miłe uczucie.

  Tak więc nie żałujcie sobie, śpijcie jak najwięcej!

 There is a kind of people, who ,despite my love to human species, simple annoys me. I mean people who idealize everything that is so far away and in addition they haven’t had opportunity to see that on their eyes.  I have nothing against when they keep it for themselves, but when I read “ you look too pretty, why are you making yourself look like asian girl? idiot”. If I had an opportunity, I would buy  one way ticket to asia for such person to stay there forever.
 Jest pewien rodzaj osób, który pomimo mojej miłości do rodzaju ludzkiego, po prostu mnie wkurwia. Chodzi dokładnie o ludzi, którzy wszystko co jest dalekie i nigdy nie mieli okazji widzieć na oczy- idealizują. Jeszcze nie mam nic przeciwko jak zachowują to dla siebie, ale się czyta "wyglądasz za ładnie, po co się kreujesz na azjatke, idiotka" to ma się okazji zafundować takiej osobie bilet do Azji, w jedną stronę, żeby tam już została.

 People, think about this…most of asian girls is just ugly. This what you can see on the pictures has more makeup and photoshop than pictures from commercial newspapers. Yes, yes, and now you can ask me why is there so many pictures like that, as opposite to what I’ve just said. Easy, nobody repost pictures of ugly people. That’s how it works, people see filtered, idealized content.
 Ludzie, uświadomcie to sobie, większość Azjatek jest po prostu brzydka. To co widzicie na zdjęciach ma na sobie więcej makijażu i retuszu niż zdjęcia z komercyjnych gazet. Tak, tak, teraz możecie mi zarzucić, że czemu takich zdjęć jest tak wiele, w przeciwieństwie do tego co ja mówię. To proste, zdjęć brzydkich ludzi nikt nie repostuje. Tak trafia do większości przefiltrowana, wyidealizowana treść.

 Next fact is,that when girl looks pretty, it’s thrown at her that she creates herself on  Japanese, Korean, Chinese girl..etc. I am so sorry but why a girl who simply cares about herself it’s said that she creates herself on someone who is diffirent race..wtf. You can see so little of pretty girls on the street? Look around, Poland is a country where live lots of pretty women. You throw at them pretending to be someone diffirent?
 Kolejnym faktem jest to, że jak dziewczyna wygląda ładnie, zaraz jest jej narzucane, że stara się kreować na jakąś Japonkę, Koreankę, Chinkę, czy Bóg wie kogo. Przepraszam bardzo, ale dlaczego dziewczyna, która najzwyczajniej w świecie o siebie dba, ma się na siłę kreować na kogokolwiek innej rasy, no wtf. Tak mało widzicie ładnych dziewczyn na ulicy? Rozejrzyjcie się, Polska to kraj, w którym żyje mnóstwo ładnych kobiet. Czy im też zarzucicie udawanie kogo innego?



Do you know what is interesting? Not this that Asian girls are considered as  beautiful, but this that it is relatively flexible concept. For example, Xiaxue, blogger from Singapure who looks pretty. One thing about her is that she is a little bit ..not so natural. You know what people says about her? She creates herself on European. Funny, right?
 Wiecie co jest ciekawe? Nie, to, że Azjatki uważa się za piękne, ale to, że jest to pojęcie względnie elastyczne. Dajmy na przykład taką Xiaxue, blogerkę z Singapuru, która wygląda ślicznie. Jedyne o co można się przyczepić, to to, że jest odrobinkę nienaturalna. Wiecie co się jej zarzuca? Ano, to, że kreuje się na Europejkę. Zabawne, prawda?

 Jak pewnie większość z czytelników bloga wie, szycie jest moją pasją. Kocham to robić, gdy się tym zajmuje, całkowicie się zatracam w innym świecie. Trudno to opisać słowami, po prostu uszczęśliwia mnie fakt tego, że w prosty sposób mogę urzeczywistnić pomysł, który mam w głowie. Już jako mała dziewczynka, na pytanie kim chcę być odpowiadałam "Będę krawcową!".

 Oczywiście nikt nie brał moich planów na poważnie, dorośli się z nich podśmiewali. Ja sama gdy poszłam do szkoły zapomniałam o swoich dziecięcych planach. Kiedy znowu sobie o nich przypomniałam, a raczej to mi przypomniano, wspominając dawne czasy to znów się tym zainteresowałam. Dorośli myśleli, że jest to taka tam zachcianka. Moi rodzice to prędzej wyśmiewali niż chcieli o tym słyszeć, a wszelkie prośby o maszynę kończyły się skwitowaniem "nie mamy pieniędzy".

 Cóż, jak miałam im udowodnić, że to nie zwykła zachcianka, a coś czym chce się zajmować skoro bez maszyny nie ma jak cokolwiek zrobić? Ano, szyłam w rączkach! Było to bolesne, wykańczające, cały czas coś się psuło i ogólnie chujowe. W każdym razie to mnie nie zraziło i spędzałam tak całe dnie. Naprawdę się w tym zatracałam. Myślę, że dzięki temu moi rodzice w końcu mi ustąpili i jak widać, nie żałują tego.

 Aktualnie mam trzy maszyny, jedną w domu rodziców, jak do nich wracam i dwie w Gdyni. Więc przejdźmy do sedna notki.

Łucznik Zofia 2015
Moja trzecia maszyna i pierwsza, która została ze mną na stałe. Bardzo przyjemnie się na niej szyje, chociaż lubi strzelać fochy. No i jest bardzo głośna, ale mi to ani troszkę nie przeszkadzało. Stopek ma dołączonych niewiele. Ogółem jest dobra, moja przyjaciółka Candy też ją ma i sobie chwali. Jej cena to około 320zł.

Husqvarna viking e10
Kolejny prezent od rodziców, zaraz po powyższym Łuczniku. Tą maszynę poleciła mi Sariel i mogę z czystym sumieniem ją poprzeć. Jest cichutka, szyje i-de-al-nie i nigdy się nie psuje. To jest moje małe oczko w głowie, pod każdym kątem pozytywnie zaskakuje. Perełka wśród maszyn do szycia. Po prostu nie powiem nic negatywnego na jej temat bo nie mam nawet co. Uwaga tylko na jej podróbki sprzedawane pod nazwą husqystar. Kosztuje około 500-600zł jednak jest warta swojej ceny.

Łucznik preedom 466
Tą maszynę sprezentowała mi Tafii. Uwielbiam ją, od zawsze marzyłam o jakimś starym Łuczniku. To są maszyny, które mają swoją duszę. Szyje się na nim dobrze, jest cichutki i wygodny. Nie ma za wielu nowych funkcji, ale do szycia w domu nadaje się idealnie. Szkoda tylko, że ma stary uchwyt na stopki, na szczęście do kompletu były dołączone. Mogę ją spokojnie polecić, szczególnie dla osób z ograniczonym funduszem bo na allegro możemy ją znaleźć już w cenie około 100zł.

 Despite the fact that we live in a time where everything is practically at your fingertips, all the time we are afraid to go after what we dream it. We are scaring that something will go wrong, the risk is to high, that the people discredited us. Who cares? Life is just one, so we can't let it waste on what will happen. Mediocrity is easy, so is defeat.
 Pomimo tego, że żyjemy w czasach gdzie wszystko jest praktycznie na wyciągnięcie ręki, cały czas boimy się sięgać po to o czym marzymy. Boimy się, że coś może nie wyjść, że ryzyko jest za duże, że się skompromitujemy. Who cares? Mamy tylko jedno życie, nie pozwólmy mu się zmarnować na zastanawianiu się co by było gdyby. Przeciętność jest łatwa, dlatego jest porażką.

Since childhood I've was very attached to my home, I haven't even imagined that I can live somewhere else. It was my little daily life, owing to my parents I haven't must worried about money or full fridge. However, since about two years I really insisted to move out. Yeah, I was 14 when I not liked this lifestyle. I always wanted to be independent, furthermore I was the youngest in my home, through this I was regarded like cute pet, what I didn't like. With one word, it wasn't just a whim, I was knew what I want.
 Od dzieciństwa byłam bardzo przywiązana do swojego domu, nie wyobrażałam sobie życia gdzie indziej. Była to dla mnie mała codzienność, dzięki rodzicom nigdy nie musiałam się martwić o pieniądze czy napełnienie lodówki.  Jednak już od około dwóch lat bardzo nalegałam na to abym mogła się wyprowadzić. Tak, miałam 14 lat kiedy ten styl życia mi nie odpowiadał. Od zawsze chciałam być samodzielna, a poza tym byłam najmłodsza w moim rodzinnym domu, przez co zwykle byłam traktowana jak słodki zwierzaczek co mi bardzo nie odpowiadało. Jednym słowem, nie była to chwilowa zachcianka, ja wiedziałam czego chcę.

 "When you'll 18 you'll be allowed to..." - who haven't heard this? I don't know, but I have never heard this and I think that who believe in these words is naive. It doesn't change anything, when you adding another candle on birthday cake, people don't changing the attitude to you. You won't be allowed to more, parents won't trusted you more than now.
 "Jak będziesz mieć 18 lat to będziesz mógł/ła..." kto z was tego nie słyszał? Nie wiem, ale ja nigdy i wychodzę z tego założenia, że kto wierzy w takie słowa swoich rodziców jest naiwny. To nic nie zmienia, po dodaniu kolejnej świeczki na torcie, ludzie nie zmienią stosunku do ciebie. Nie będzie cię stać na więcej, rodzice nie zaufają ci bardziej.

 People who saying "When I'll been of age, I'll move out of parents house" amusing me. How? Do you think that after finish 18 years, after which you are still just a kid you can suddenly find a job, apartament and by magic way you'll be able to reconcile all of this? No, you can't do this. Delaying everything is foolish. I don't suggest that every young person should escaping from parent's home, I just think that this assertion is completely senseless.
 Śmieszą mnie ludzie którzy mówią "jak będę pełnoletnia to się wyprowadzę". Jak niby? Uważasz, że po skończeniu 18 urodzin, po których nadal jest się dzieciakiem nagle znajdziesz mieszkanie, pracę i magicznym sposobem uda ci się to wszystko pogodzić? Nie, nie da się. Odkładanie wszystkiego na później jest głupotą. Nie sugeruje, że każdy młody człowiek powinien jak najszybciej uciekać z domowego gniazdka, uważam tylko, ze to twierdzenie jest kompletnie pozbawione sensu.

 The first thing you have to get is trust. Surprisingly you can't build it on listening and doing everything what parents saying. If you heard: "When you'll been 18 you'll be able dye your hair" go to hairdresser and dye them, but then don't complain. When you can't go somewhere because "you aren't an adult yet" go there, call to parents from that place and salute them, but come back in one piece.
 Pierwsze co musisz zbudować to zaufanie. O dziwo nie zbudujesz go na słuchaniu się wszystkiego co ci każą i robieniu tego. Jeśli słyszysz "jak skończysz 18 lat to możesz pofarbować włosy" to następnego dnia idź do fryzjera i je zafarbuj, ale potem nie narzekaj. Kiedy nie możesz się gdzieś wybrać bo "nie jesteś jeszcze dorosły" to jedź, jeszcze zadzwoń do rodziców z tamtego miejsca i ich pozdrów, a potem wracaj w jednym kawałku.

 Let them trust that you manage yourself well. Show them that you don't need to be guided through life by the hand and that you know what is the best for you. This is true definition of independence.
 Pozwól im zaufać w to, że doskonale dajesz sobie radę sam. Nie potrzebujesz być prowadzony przez życie za rączkę, wiesz co dla ciebie jest najlepsze. To jest prawdziwa definicja niezależności.

 This week I had an occasion to apear on conference. Specificlly on 7th edition of InfoShare. It's main theme was IT & New Media. It took pleace from wenseday thil thusday in Gdańsk. I decided towrite something about it.
 W tym tygodniu miałam okazję pojawić się na konferencji. Dokładniej, na siódmej edycji InfoShare. Jej główną tematyką były IT & New Media. Odbyła się z czwartku na piątek w Gdańsku. Postanowiłam naskrobać o niej co nieco.

 The event started at 9:00 am. Teoreclly it looks late. But I had to Get up at 5:00 am to make there, it was cased by bad connections to place. Despite that fact crew of InfoShare provided us with with free bus and trains ticets.
 Konferencja zaczynała się około godziny 9. Teoretycznie wydaje się to późno, jednak musiałam wstać o piątej żeby jakoś zdążyć, było to spowodowanie głównie tragicznym dojazdem na miejsce. Jednak ekipa InfoShare się doskonale zatroszczyła o uczestników i załatwiła darmowe skm'ki i autobusy.

 Acess for information was easy, because cretors designed speciall app for phones with Apple OS and Android. Despite the fact that I am a tchnologicall noob in for over five years I have that same phone, without any bigger problem I coud check the net to posses that specific informations,in hall there were places where you could find out everything.
 O dostęp do informacji na temat odbywających się wykładów też zadbano. Łatwo było do nich dotrzeć dzięki aplikacji stworzonej specjalnie na telefony komórkowe z anroidem i Ios'em. Pomimo tego, że jestem technologicznym nobem i od pięciu lat posiadam ten sam telefon, to bez większego problemu mogłam zajrzeć do internetu aby uzyskać te informacje, a na korytarzach były miejsca gdzie można był się wszystkiego dowiedzieć.

źródło: infoshere.pl

 After the first day of event there was a big party.It tooked place at PGE ARENA Stadion, which is located oposite to Amber Expo. People have chilled out and started to have fun. It was a good opurtinity to make friends with lots of people, it was sp good. It ended at 2:00 am at night.
 Po pierwszym dniu konferencji odbyła się duża impreza integracyjna. Miała ona miejsca na stadionie PGE Arena, który jest położony na przeciwko Amber Expo. Ludzie się rozluźnili i zaczęli dobrze bawić. Miałam na niej okazje zaprzyjaźnić się z wieloma osobami, było bardzo sympatycznie. Jej koniec nastąpił o 2 w nocy.


 I strongly recommend everyone to vsit infoShare next year. everyone how did not showed up because of some reasons I have only one thing to say that they have lost so much. I mean one big social withg othere people there. Despite the fact I had bofriends here, people were so opened, that I had an occasion to make friends with lots of them. Lectures should appear on the internet in form of videos.
 Zdecydowanie polecam wszystkim odwiedzenie InfoShare w następnym roku. Wszystkim osobom, które z jakiegoś powodu nie przyszły mam do powiedzenia tylko tyle, że dużo straciły. Mam na myśli głównie jeden wielki social wśród obecnych tam ludzi. Pomimo, że nie miałam tam żadnych znajomych to wszyscy byli tam tak otwarci, że z wieloma miałam okazję się zaprzyjaźnić. Za to wykłady powinny się niedługo pojawić w internecie w formie materiałów wideo.

 The fact that I'm hair maniac, I guess we all now know, why I decided to go back to dark hair. I have done it to strength my hair , and not have to worry about at the roots. And I have been thinking about it for a long time, so when I felt more like doing it, I’ve decided to do it immediately the next day.
 To, że jestem włosomaniaczką to chyba wszyscy już wiedzą, w związku z tym postanowiłam wrócić do ciemnych włosów. Wzmocnią się i nie muszę się przejmować odrostami. Długo się nad tym nie zastanawiałam, jak tylko wpadłam na ten pomysł to już następnego dnia to zrealizowałam.

I don’t know how to take a decent photos, so I decided to post gifs, made in the morning, after a sleepless night with math :D
 Nie mam czym zrobić porządne zdjęcia, więc postanowiłam zamieścić gify. Robione z rana, po nieprzespanej nocy, spędzonej przy matematyce, ach ten zmęczony pyszczek :D.

 Jako, że dosyć często podróżuję i korzystam z kolei (około 2 razy w tygodniu, czasem więcej), pomyślałam, że mogłabym napisać na blogu moje spostrzeżenia na temat tego które z pociągów bardziej opłaca się wybierać.

 No na początek weźmy pod lupę cenę. W tym wypadku Regio opłaca się dużo bardziej, za drogę z Malborka do Gdyni trzeba zapłacić 16,10 PLN. Za to jadąc TLK drugą klasą trzeba zapłacić 23 PLN plus 5 PLN za miejscówkę (czyli po prostu miejsce siedzące w pociągu), kiedy już ich nie ma, to płacimy bilet bez tych dodatkowych pięciu złotych, jednak musimy się liczyć z tym, że warunki będą masakryczne, a ludzie (razem z tobą) w pociągu poupychani jak sardynki. W tym wypadku możesz kupić bilet pierwszej klasy, zapłacisz za niego 35,00 PLN plus 5 PLN, jednak to już mijanie się z celem. Czasem wybierałam i tą opcję, jednak pierwsza klasa różni się od drugiej tylko tym, ze w przedziale jest sześć miejsc zamiast ośmiu.

 Jeśli komuś zależy na szybkim dojechaniu na miejsce to nie powinien żałować pieniędzy tylko od razu wybierać TLK. Jadą one krótszymi trasami, zatrzymują się tylko na stacjach dużych miast i są dużo szybsze. Regio się wloką i zatrzymują się na takich zadupiach, że szczerze się zastanawiam czy do niektórych dotarła już cywilizacja. Do tego bardzo lubią się psuć, nie raz wracałam nimi 4 godziny do domu, co jest absurdem. Poza tym TLK ma zawsze pierwszeństwo, to Regio się muszą zatrzymać i czekać aż TLK przejedzie.

 Jeśli chodzi o wygodę, to o dziwo jestem po stronie Regio. Posiadają średniej wielkości wagony z siedzeniami po bokach, ustawionymi po cztery naprzeciwko siebie, ogółem jest bardzo przestrzennie. Za to w TKL jest się ściśniętym razem z siedmioma innymi osobami w malutkim przedzialiku, w którym już ledwo starcza tlenu, oczywiście jeśli jesteś szczęściarzem. Jeśli nie to ciśniesz się z innymi pasażerami na korytarzu o szerokości pół metra gdzie nie ma jakkolwiek się ruszyć.

 Pod względem warunków znowu wygrywa TLK. W jednym wagonie są po dwie toalety, w Regio na sześć wagonów, jedna. Na korytarzach TLK są kontakty, można naładować telefon, oczywiście jeśli chce ci się tam stać i cały czas go pilnować, bo oczywiście w przedziałach ich nie ma. Za to Regio nawet o czymś takim nie pomyślało. Jeśli jesteś głodny to w Regio będziesz dopóki nie dojedziesz na miejsce, w TLK jest wagon barowy gdzie możesz zamówić sobie coś do jedzenia, oczywiście za absurdalnie wysoką cenę. Czasem też chodzi pani z wózkiem, która proponuje herbatkę i przekąski, czasem, bo w większości nie ma jak się przepchać przez ten ciasny korytarzyk.

 Ja jednak częściej wybieram Regio, głównie przez względy finansowe, nie stać mnie na częste podróże TLK, chociaż mogłabym być na miejscu jakąś godzinę szybciej, poza tym są niewygodne. Poza tym TLK w przeciwieństwie do Regio nie zatrzymuje się w dzielnicy w której mieszkam (Gdynia ma aż 9 dworców), a nie uśmiecha mi się jeszcze kupować bilet skm (szybka kolej miejska) z Gdyni Głównej, jak już tyle musiałam zapłacić za pociąg.

stare już, ale je lubię

 Wiele osób zadaje mi ostatnio pytania, dlaczego wyglądam tak a nie inaczej. Cóż, po prostu mi się tak podoba, mam swoje powody. Śmieszą mnie pytania o operacje plastyczne, nie kochani, mam 16 lat i nawet nie byłoby mnie stać. Poza tym lubię swój wygląd i gdybym miała taką opcje to nie wiedziałabym na co się zdecydować.

 Jednak nie ukrywam tego, że nie jest to mój całkowicie naturalny wygląd. Długo nad nim pracowałam, tak aby w końcu się sobie podobać i nie mieć zastrzeżeń. Jako dziecko miałam naprawdę dużo pretensji do swojego wyglądu.

 Jak to się zaczęło? Cóż, byłam małą, słodką Mimi, która chodziła do podstawówki. Nie zwracałam wtedy większej uwagi na to jak wyglądam, wtedy liczyła się dla mnie tylko moda, co z resztą do teraz pozostało moją pasją. Pomimo wszystko nie byłam szczęśliwym dzieckiem, miałam dwie "przyjaciółki", które tak naprawdę trzymały się ze mną tylko po to aby mieć się na kim wyżywać i bloga gdzie spisywałam swoje spostrzeżenia i myśli.

 Często wracałam do domu i wypłakiwałam się w poduszkę. Wtedy nie rozumiałam tego wszystkiego, szukałam winy w sobie, starałam się być jeszcze milsza, myślałam, że wtedy mnie docenią. Jak nie trudno się domyślić za wiele to nie dawało. Nie miałam nikogo kto stanąłby wtedy po mojej stronie, byłam cicha, nieśmiała, nie grzeszyłam urodą, a na dodatek moje "przyjaciółki" rozgadywały na mój temat plotki.

 Pewnego razu, kiedy jedna z nich szarpała mnie za włosy, zapytałam się jej przez łzy czemu mi to robią. Odpowiedziała "bo jesteś paskudna i masz takie brzydkie małe oczy". Zabolało, bardzo. Byłam wtedy tylko małym dzieckiem, bardzo wzięłam to do siebie. Było mi strasznie przykro, że musiałam tak cierpieć za to jak wyglądam, uwierzyłam w te słowa. Właściwie były prawdziwe, nie byłam ładnym dzieckiem. Tak wyglądałam w tym okresie:

2008 r

 W tamtym czasie moje oczy stały się moim największym kompleksem, właściwie moja cała twarz wydawała mi się jedna wielką porażką. Na szczęście mam dosyć dziwny tok myślenia. Uznałam wtedy, że się zmienię, że nie zamierzam tego akceptować. To brzmi głupio, bo niby jak można zmienić rysy twarzy samą wolą? Ciężko nad tym pracowałam, to nie były same marzenia. Chciałam przez to udowodnić, że nie mają racji, że jestem coś warta.

 Pierwsze co zrobiłam (i było to głupie) to przestałam nosić okulary, to bardzo moce minusy, które same w sobie mi zmniejszały oczy, aczkolwiek bez nich jestem ślepa. Poza tym nauczyłam się szeeeroko otwierać oczy, ciągle pamiętałam o tym aby je wytrzeszczać, co musiało wyglądać zabawnie. Jednak powieki mi się od tego ładnie rozciągnęły i aktualnie moje normalnie otwarte oczy są mocno rozszerzone. No i zaczęłam się uczyć malować już w podstawówce, dzięki temu szybko nabrałam wprawy.

 Zaraz po skończeniu podstawówki poleciałam do fryzjera. Poprosiłam o platynowy blond na włosach. Dowiedziałam się wtedy, że moich włosów nie da się rozjaśnić bo... są za ciemne. Nalegałam i była to najlepsza decyzja w moim życiu. W moim naturalnym kolorze, moja oliwkowa skóra wyglądała nieciekawie, a ja brzydko, jak trup. Tylko zmieniłam kolor włosów, a zmiana była ogromna.

2010 r

 Kolejna zmiana wymagała ode mnie troszkę więcej bólu. Otóż po usilnych błaganiach rodziców, zgodzili się na dosyć kosztowną rzecz. Licówki. Aktualnie nie wyobrażam sobie siebie bez nich. Miałam wcześniej bardzo krzywe i nierówne zęby z diastemami. Zanim nie przecierpiałam tych kilku godzin u dentysty, to absolutnie nigdy się nie uśmiechałam, za bardzo się ich wstydziłam. To był kolejny dowód, który przekonał mnie do tego, że na wszystko da się poradzić.

 Wtedy dopiero stawałam się popularna w internecie, wytykano mi każdą moją wadę, naprawdę każdą. Jednak byłam już na tyle zahartowana, że nie robiło mi to już nic. Oprócz krytyki słyszałam też bardzo miłe słowa, co mnie bardzo motywowało. Po pewnym czasie zaczęłam unikać słońca, całkowicie, doszłam do wniosku, że bladzi ludzie są piękni i do teraz utrzymuje to stanowisko.

 Kolejnym etapem było zaznajomienie się z takimi stylami jak gyaru czy ulzzang. Kiedy tylko je zobaczyłam wiedziałam w jakim kierunku powinnam iść. Rodzice kupili mi moje pierwsze soczewki i doklejane rzęsy, a ja przesiadywałam w swoim pokoiku ucząc się coraz ładniej malować i udoskonalać to co już umiałam. To były moje skromne początki w całkowitym zmienieniu wizerunku i miłości do wszystkiego co nienaturalne.

2011 r

 Jednak nadal nie lubiłam kształtu mojej twarzy, pomimo wszystko, on się nadal nie zmienił. Wtedy gapiąc się w lustro doszłam do zaskakującego wniosku. Przecież my mamy w swoich twarzach same mięśnie, potrafimy nimi poruszać. Tak nauczyłam się poruszać noskiem, który wcześniej wydawał mi się za duży i nawet podbródkiem, który był dosyć... kanciasty.

 Z każdym dniem udowadniam, że moja była "przyjaciółka" nie miała racji. Cieszę się jak idiotka kiedy słyszę, że mam śliczne duże oczy (które z resztą są sztuczne, ale są efektem mojej pracy), albo, że wyglądam jak laleczka. Ciągle we mnie jest ta mała dziewczynka, która płakała po nocach przez to, że przez wygląd nie może być szczęśliwa. Ta sama dziewczynka, która uznała, że to zmieni. Jak widać, udało mi się.

 Aktualnie skupiam się na moich włosach, właściwie już są piękne, lśniące i zdrowe. Jak nie trudno zauważyć, moja definicja piękna nie jest jednoznacznie określona jednym konkretnym ideałem. To zbiór cech, które w połączeniu sprawiają, że ktoś wydaje nam się zaskakująco śliczny.

 Jednak nadal nie jestem z natury ładna, a jeszcze bardziej przybija mnie fakt mieszkania z kimś tak nieprzeciętnie przepięknym jak Tafii. Z drugiej strony już się tym nie przejmuje. Mój wygląd to sprawa drugiego planu, mam charakter. Nawet bez tego ile udało mi się osiągnąć byłabym taka sama jak jestem teraz. Jestem warta dużo więcej niż tapeta na mojej twarzy. Ludzie lubią mnie za to jaka jestem, nie za to jak wyglądam.

 Pamiętajcie by nigdy się nie poddawać. Nie zależnie od tego jak bardzo nierealny jest wasz cel. Ciężka praca i upór potrafią zdziałać naprawdę wiele. W życiu nic nie jest nam z góry narzucone, wszystko da się zmienić, nawet o 180 stropni.

 Weekend majowy miałam okazję spędzić w naszej przepięknej stolicy, Warszawie. Przyznam, że nie obyło się bez małych przygód, ale nie o tym ta notka. Razem z Tafii zostałyśmy zaproszone do hotelu Marriott, który stoi w jej centrum. Szkoda byłoby odmówić, więc długo się nad tym nie zastanawiałam.

 Z dostrzeżeniem hotelu nie ma najmniejszego problemu, rzuca się on w oczy. Jest położony w okolicach Dworca Centralnego, Pałacu Kultury i Złotych Tarasów. Gorzej jest już ze znalezieniem wejścia do niego, nie spodziewałabym się, że jest ono z lewej strony budynku. Nie był to jednak jedyny problem. Pani w recepcji miała kłopot z zarejestrowaniem nas. Problemem było to, że jesteśmy niepełnoletnie. Jednak po skontaktowaniu się z odpowiednimi osobami dowiedziała się kim jesteśmy i przeprosiła za nieporozumienie.


 Dostałyśmy dwuosobowy pokój na trzydziestym piątym piętrze. Duży plus za bardzo szybkie windy, dzięki którym dało się tam dostać w ekspresowym tempie. Jedyny ich minus to trudność w obsłudze. Z początku trzeba włożyć do windy kartę jaką się otrzymuje w recepcji, a następnie wyjąć ją i wcisnąć guzik z odpowiednim piętrem. Strasznie to kłopotliwe i niewygodne. Ta sama karta służyła też do otworzenia pokoju i potwierdzenia swojej tożsamości, np na basenie.

Tafii w pokoju i jak widać, już zdążyłam zrobić bałagan na swoim łóżku ^^"

 W pokoju były dwa łóżka jednoosobowe... no tak przypuszczam bo ich wielkość na to nie wskazywała, były bardzo duże, a do tego niewiarygodnie komfortowe. Nigdy w życiu nie spałam na czymś równie wygodnym. Tafii budziła mnie do godziny dziesiątej bo nie miałam w sobie na tyle silnej woli aby pozbawić się tej przyjemności. Poza tym pomieszczenia były bardzo dobrze wyposażone i czyste. Całe wnętrze było bardzo luksusowe. Jedyne zastrzeżenia mam do łazienki, była niewielka.

Znowu Tafii, tym razem na tle okna

 Jedną z rzeczy, które sprawiły, że byłam oczarowana tym miejscem był niesamowity widok z okna. Był on głównie zasługą znakomitego umiejscowienia hotelu. Rozpościerał się stamtąd widok na Warszawę Centralną, która z tej wysokości wydawała się miniaturowa. Sam ogromny Pałac Kultury sprawiał wrażenie niewielkiego budynku klik. Dla samego widoku jest warto odwiedzić to miejsce.


 Poza tym hotel posiada w cenie wiele atrakcji, takich jak basen, spa, sauny, masaże i siłownie. Razem z Tafii wybrałyśmy się tylko na basen i saunę, reszta nas nie interesowała. Niekomfortową sytuacją było dla mnie to, iż w szatni była tylko jedna przebieralnia. Wszystkie kobiety bez cienia skrępowania rozbierały się do naga przy reszcie. Nie wiem, może to ja jestem zbyt wstydliwa, ale nie była to dla mnie przyjemna sytuacja, sama nigdy nie rozebrałabym się przy obcych ludziach, nawet jeśli to tylko kobiety. Co ciekawe, zaobserwowałam, że poza mną i Tafii, żadna inna osoba nie skorzystała z przebieralni.

zdjęcie pochodzi z oficjalnej strony Marriott'a

 Jednak dużym plusem jest to, iż było tam dużo stanowisk z wacikami i płynem do demakijażu, gdzie po powrocie można było umalować się i wysuszyć włosy. Sauny w hotelu były oddzielne dla kobiet i dla mężczyzn, świetnie rozplanowano to, aby nikt przeciwnej płci do nich nie wszedł. Po prostu wejście do każdej z nich zaczynało się w szatni.

 Jedzenie w hotelu było przepyszne, kucharze, którzy tam pracują zasługują na wielką pochwałę, ponieważ wykonują naprawdę dobrą robotę. Podobnie jak cała reszta obsługi hotelu, od pań, które sprzątają, po recepcjonistki czy kelnerów. Co ważne, w tym hotelu praktycznie wszystko było oznaczane w języku angielskim, od broszurek, po cennik. Po pewnym czasie tam spędzonym naprawdę zaczyna się myśleć po angielsku i odruchowo mówić w tym języku. Zabawne sytuacje z tego wychodzą kiedy zdajesz sobie sprawę, że obsługa hotelu to przecież Polacy.

 Podsumowując, polecam to miejsce. Bardzo przyjemna atmosfera, sympatyczna obsługa, czysto, schludnie i luksusowo.

 Tak owszem, nie są i nigdy nie były i nigdy nie będą. Nigdy nie natkniesz się na grzeczną dziewczynkę, która jest popularna, jest duszą towarzystwa czy chociażby jest rozchwytywana. Można podawać naprawdę dużo argumentów za obaleniem tej tezy, jednak wystarczy się rozejrzeć, aby stwierdzić, że jest ona słuszna. Przebywanie z taką osobą nie wnosi nic nowego do życia, są one najzwyczajniej nudne.

 Nie mam na myśli sympatycznych, słodkich loliconów, ani nieśmiałych, ogarniętych dziewczyn one są ok. Mówię o prawdziwie dobrze wychowanych, grzecznych dziewczynach. Takich, które zawsze robią to co każą im rodzice, wszystko wiedzą lepiej, nie robią niczego niewłaściwego, zawsze zgadzają się z grupą, starają się nie wyróżniać, nie wychodzą z domu po dwudziestej i nie mają własnego zdania.

 Takie dziewczyny nie mają charakteru. Może i ludzie je lubią, ale jest to sympatia na zasadzie "jest i mi nie zawadza", poza tym nie mają potrzeby na bliższe zaprzyjaźnienie się z taką osobą. Każdy człowiek jest chociaż odrobinę interesowny i nie mam namyśli interpretacji tej cechy jako wady. Chodzi mi o to, że ludzie dobierają osoby w swoim otoczeniu na podstawie tego czy ta znajomość niesie za sobą jakieś korzyści. Dzieje się to całkowicie podświadomie.

 Grzeczne dziewczynki nie wnoszą nic, są nudne. Nie ukrywajmy, na imprezach (jeśli wyjątkowo się na jakiejś pojawią) zawsze podpierają ściany. Nie porozmawiasz z nią o niczym konkretnym bo jak się za chwilkę przekonasz, nie ma swojego konkretnego stanowiska na dany temat. O zdanie takiej też nie zapytasz bo bez względu na to jak paskudnie będziesz wyglądasz to od takiej usłyszysz tylko komplement.

 A wiecie co jest największym paradoksem? Że od dzieciaka się dziewczynom wmawia, że mają być skromne, grzeczne i posłuszne. Mnie też chciano tak wychować, całe szczęście im nie wyszło. To idealny zbiór cech, aby stać się życiową porażką, która nawet nie zwróci uwagi na to, że coś jej się nie podoba, bo to przecież nie uprzejme. Może było to pożądane u dam, ale przepraszam bardzo, mamy XXI wiek.

 W towarzystwie pełnią one rolę trzecioplanową. Zwykle nikt ich nie zauważa, w tym ich sympatie. A one samą zrzucają winę na to, że w tych czasach faceci lecą tylko na puste laski, nie mogą zrozumieć dlaczego miłość ich życia nie zwraca na nie uwagi. Kto o zdrowych zmysłach chciałby się wiązać z kimś kto nie wniesie nic nowego do jego życia, kto będzie po prostu nudny. Nie ukrywajmy, to kobiety z charakterkiem, które nie wstydzą się wyrażać własnego zdania i są otwarte mają największe powodzenie.

 Co najważniejsze, nie chciałabym tutaj nikogo obrazić. Sama jestem koszmarnie nieśmiała, miła i uprzejma. To nie są wady, no może poza tą pierwszą. Zwróciłam tu tylko uwagę na oczywiste fakty, które dla wielu dziewczyn były trudne do zauważenia. I to właśnie do nich skierowany jest ten post. Dziewczyny, nie starajcie się być przesadnie porządne, to nie ma sensu. Pokażcie czasem swoją szaloną, odważną silną stronę! Na pewno wam to nie zaszkodzi. W każdej z nas ukrywa się mała zołza, która nie da ze sobą pogrywać i odważnie broni swojego zdania, a przy tym jest sympatyczna. Właśnie takie dziewczyny lubi się najbardziej.