Yea :D
 Wakacje ;3
 Z natury ich nie cierpię, nie mam co robić, na drugie mają - rutyna, nie mam o czym pisać, nic się u mnie nie dzieje.
 Idę sobie farbnąć włosy na róż, hah i ściąć grzywkę, ta na bok mi się znudziła już i chce mieć loki :D I będę jeszcze bardziej nienormalna i niepowtarzalna niż teraz jestem, ech, nie da się XD
 Yeye, ostatnio mam faze na styl sweet lolita, jest boski, takie oryginalny i słodki, chociaż ja tam wole bardziej ostre klimaty(scene), to jest prze cudne, takie oryginalne ;3 Ale w Polsce się nie przyjmie, to za bardzo debilne społeczeństwo gdzie każdy musi mieć na sobie szary sweterek + bluza + dżinsy, bo inaczej jest uznawany za dziwaka. Wiem, że zostanę za to skrytykowana, ale mnie to jebie, bo ja nie boję się wyrażać własnego zdania i nie będę nikogo okłamywać i go nie zmienię.

 Obudziłam się dzięki mojemu nadpobudliwemu psu który biegała po moim całym łóżku. Włączyłam laptopa i poszłam spać dalej. Powróciłam do stanu trzeźwości umysłowej dopiero kiedy piłam mleko podane mi przez tatę. Spojrzałam na plan i się spakowałam, postanowiłam jednak poświęcić troszkę czasu na czytanie blogów koleżanek, zmęczyło mnie to więc poszłam spać. Obudziłam się o 8:30, a miałam do szkoły na 8, szybko się ubrałam, spakowałam, uczesałam, zjadłam kęsa pączka, umyłam zęby i o 8:50 wyszłam do szkoły na godzinę 8:55.
 -Przepraszam panią która godzina? - zapytałam się szkolnej sprzątaczki
 -Teraz? Dokładnie 9:05.
 -Dziękuję.
 Postanowiłam przyjść na następną lekcje bo nie cierpię się spóźniać, a spóźnienie o 10 minut to już przesada. Wróciłam się w stronę domu, niestety szkolna bramka była zamknięta, więc przeskoczyłam przez płot.
 -Martyna...
 -Ajć.
 Tak, byc nakrytym przez własnego wychowawce kiedy się przeskakuje przez szkolny płot w czasie kiedy powinno się być na lekcji. Brawo Mimi.
 -Gdzie idziesz?
 -A tak sobie na mały spacerek w stronę domu...
 -Na matematykę się nie poszło, zaspało się?
 -No, to obciach przyjść z takim spóźnieniem, ale na następną lekcje przyjdę.
 -Na ile procent?
 -Na 100%.
 -Ile to 100% razy 200%?
 -No 2000%?
 -Ile masz z matematyki?
 -Nooo... Ajć... Mam...
 -Nooo?
 -No 2, ale to przez to że mam dużo 0 -W mojej szkole są oceny od 0-6 nie od 1-6
 -To nie powinnaś byc na lekcji?
 -Nie, bo za każdy sprawdzian zawsze mam 6 bo wszystko rozumiem.
 -To idź.
 -No, ale?
 -Oj, idź bo na następną lekcje nie przyjdziesz.
 -E, a muszę znów to przeskakiwać? Bo znając życie się glebne.
 -Nie, otworzę ci.
 Ta, jakiego ja mam fajnego wychowawce. Na matematykę się łącznie spóźniłam 20 minut, ale mniejsza o to.
 Na lekcjach właściwie się nic nie działo.

 Ok, sory że nie pisałam ale nie mam komputera i muszę sobie jakoś radzić.
 Opowiem w skrócie poniedziałek.
 Przyniosłam do szkoły Milo i ogółem podnieta *.* dziewczyny robiły mu fotki i sobie wysyłały te ładniejsze. Potem poszłam z nim w stronę miasta i przy okazji zaczepiły mnie przy gimnazjum dziewczyny z którymi byłam w pokoju na wycieczce i go głaskały. Potem Karolina pokazała pieska swoim rodzicom którzy też się nim zachwycali. Karolina nalegała aby pokazać go jej babci więc tam poszłyśmy i przy okazji następne osoby nas zaczepiały aby pogłaskać Mila. Potem poszłam do mojej babci. Następnie do domu. Około szesnastej wyszłam z nim do Pauliny, ale je nie było. Zastałam jej siostrę (na szczeście bo zapomniałam gdzie Paulina mieszka) która troszkę go potrzymała i pokazała tacie i bratu, hm bo jak to się tym słodziakiem nie podniecać. Jak wyszłam napadła mnie grupka dzieci które chyba pierwszy raz w życiu widziały mini jorka i nie mogły się nim nacieszyć, dałam im na ręce go aby sie dzieci ucieszyły. Potem przeszłam się do Loli, ale jej nie było to do Musli i oczywiście następne dzieci chciały pieska a potem mnie wyzywały od bogatych jak się zapytały o jego cenę. Trochę mnie to wkurzyło, ale co wiedzą takie dzieci których szczytem oszczędności jest 5 zł. Z Musli chodziłyśmy po osiedlach puki nie rozpętała się burza. Poszłam do Nikoli która tez ma małego pieska i bawiliśmy sie z obydwoma w jej ogrodzie, tyle że jej suczka ma jakieś adhd a mój piesek był przerażony na jej widok i chował się za mną.

Dziś poszłam do szkoły tylko na jedną lekcje, historię. Cały dzień spałam z Milo, bo się źle czułam. Po południu moja mama wyszła z nim na dwór i uszkodził sobie łapkę, przeraźliwie płakał i piszczał tak mi było go szkoda że sama sie popłakałam na jego widok, nie mógł chodzić i się wywracał. Wzięłam go na ręce i pobiegłam z nim do weterynarza, ale niestety go nie było. Więc musiałam wrócić. Nie dawał rady utrzymać się z chorą przednią łapką i nie może chodzić. Wieczorem zabrałam go do ogrodu aby rozruszał sobie tą łapkę i po pół godziny już tylko trochę kaczo chodził, ale poza tym nawet biegał. Troszkę ma problemy z tą łapką, ale na pewno sie wyleczy, mi tam to nie będzie przeszkadzać bo jest leciutki i cały czas go noszę, a liczy się charakter a nie wygląd, a mój Milo jest prze milutki.

 Zamykam oczy. Zastanawiam się nad sensem mojego istnienia. Czy jestem tu, bo jestem? A może dla moich przyjaciół? Czy po prostu dlatego że świat sobie zażartował? Jeśli tak to nie śmiesznie. Myślę nad sensem życia. Czyżby jest po to aby coś się działo w tej nieskończonej przestrzeni kosmicznej? W takim razie czym ono jest? Samotną roślinką na łące? Ogromną gwiazdą dającą życie innym? Małym bezbronnym pajączkiem? Nie jestem w stanie odpowiedzieć, ale mam zamiar poznać odpowiedź.
 -Emo w podstawówce była jeszcze fajna
 -Jak to?
 -Normalnie się ubierała i nie była wielce wegetarianką.
 -Dzisiaj na obiedzie...
 Tak, zostałam mimowolnie oderwana od moich myśli przez koleżanki które zapomniały o mojej obecności.
 -Ta! Miło to się mnie obgaduje! No proszę bardzo, chętnie posłucham. A to co ja jem a czego nie to zostawcie dla mnie bo to moja sprawa co będę wkładać do ust, a i wege jestem już od zawsze. Nara.
 Podeszłam do lustra w suszarni i spojrzałam sobie prosto w oczy. Co zobaczyłam? Zagubioną kruchą dziewczynkę, siedzącą w kącie i przytulającą mocno do siebie misia łkając w jego futerko. Dziewczynka mimo otaczającej ją zewsząd ciemności nazywanej przez dorosłych światem, stawia temu czoła, nie ma zamiaru się poddać. Dusi w sobie fakt że jest samotna i nikt jej nie rozumie, wie, że daleko ale są osoby które są dla niej wszystkim, a ona dla nich wzorem. Nie ma możliwości się poddać. Jest inna od ludzi takich samych. Nikt nie patrzy na nią jak na człowieka, ale jak na news. Powracam do rzeczywistości. Widzę tą sama dziewczynę, tylko że jedyne co rzuca się w oczy to odrosty których nie farbuje od poprzedniego roku bo nie ma na to kasy i brak jakichkolwiek uczuć. Chowa je przed innymi, boi się.
 -Nie przejmuj się, one chcą abyś się popłakała.
 -Wiem, ale mnie to nie rusza. Przyzwyczaiłam się.
 Em. Chwileczkę, co ja tu robię?
 Przyjechałam na wycieczkę szkolną. Jestem jedyną dziewczyną z mojej klasy która pojechała na obóz przetrwania do Garczyna. Na moje nieszczęście wylądowałam w jednym 6 osobowym domku w siódemkę z koleżankami z podstawówki, może było by jeszcze ok, ale one są ze sobą bff i to takie vipy, a ja tam im tylko przeszkadzam.
 Pierwszego dnia się przestawaliśmy i kręciliśmy z kijem, wszyscy się wywalali. Cały dzień okropnie padał deszcz więc kiedy poszliśmy do małpiego gaju podarłam swój płaszcz (ala worek na śmieci) przeciwdeszczowy. O 2 w nocy poszłam spać, przy okazji dowiedziały się, że boje się ciemności, spać przy oknie i szaf. Wykorzystały to następnego dnia.
 Weszłam do mojego pokoju i zdziwiłam się ilością osób jaka tam była. Iga wygadał wszystkim że się boje szaf.
 -Martyna nie masz się czego bać.
 -Co cię to obchodzi?
 -Oj a co takiego strasznego w tej szafie.
 -Yo, nic.
 -Boisz się?
 -Nie.
 -Ta na pewno, to pokaż.
 Nie chcąc się wygłupić przed taką ilością osób podeszłam do szafy wmawiając sobie że nic mi z niej nie wyskoczy i ze szafy nie są straszne. Otworzyłam.
 -BU!
 Tak się wystraszyłam że krzyknęłam i odskoczyłam/podbiegłam do tyłu wpadając na stół, ze stołu na krzesło i na podłogę wpadając na ramę łóżka cały czas będąc w szoku.
 -hahahaha -wszyscy zaczęli się śmiać.
 -Tomasiak zabije cię, hahaha.
 -Wiesz jak się przestraszyłem jak zobaczyłem twoją reakcje? Myślałem że się przestraszysz czy coś a ty prawie się zabiłaś.
 Przez następne pół godziny nikt nie dał rady przestać się ze mnie śmiać.
 Potem mieliśmy różne ciekawe zadania, typu zmieścić się na 1m kwadratowym powierzchni w 27 osób, razem uformować linę w dany kształt z zawiązanymi oczami nie puszczając jej itd.
 Muszę przyznać, że obiady, śniadania i kolacje były tam okropne. Do tego ja miałam z nimi kłopot bo jestem wege, wiec oczywiście moje koleżanki musiały ze mnie z tego powodu kpić.
 Pod koniec dnia były podchody, byłam w pierwszej grupie.
 Zasnęłam dopiero o 3 w nocy, a tak w ogóle to nie wiem czy to był sen bo byłam świadoma co się wokół mnie dzieje i co robię, ale jednak spałam a do tego sama decydowałam o tym o czym śnię.
 Trzeciego dnia posprzątałam wszystko co moje do plecaka i torebki, pościeliłam wszystko i ogarnęłam pokój. Po południu domek numer 1 w którym przebywałam wyglądał jakby nas tam wcale nie było, zostało tylko kilka podpisów na ścianie, naszym ostatnim zadaniem była 15m wspinaczka po samej siatce, na początku zaczęłam narzekać do naszego opiekuna ze mam straszny lęk wysokości i ledwo na 3 metry wejdę, no ale weszłam a gdy byłam juz powyżej 10 metrów zaczęli sie zakładać o to czy wejdę wyżej czy nie, weszłam na sam szczyt, ale myślałam ze zemdleję jak spojrzałam w dół. nie wiem co chłopakom potem odbiło ale do pierwszych 2 liter swojego imienia dodawali cząstkę 'mimi ' i śmieszne wyrazy wychodziły.
 Szczerze mówiąc nie miałam tam łatwo, dziewczyny nie tolerowały we mnie tego że się ładnie ubierałam "to jest obóz przetrwania", no super ale to nie znaczy że mam wyglądać jak obdartus, zabrałam stare ciuchy więc nie kumam o co mają wąty, no nawet czepiały się o piżamę, bo one pozabierały jakieś dresy i stare piżamy a ja taką śliczną koszulę nocną w panterkę. No fakt może przesadziłam z ilością opasek, bandamek, koralików, pieszczoch i spinek, ale one są dla mnie jak powietrze i w końcu w niczym nie przeszkadzają, a strój bez dodatków jest taki pusty. Do tego nie tolerowały mojego wegetarianizmu, więc krótko mówiąc byłam tam odrzucona.
 Smutno mi było. Nie potrafiłam się odnaleźć.