Czasami zastanawiam się czemu ludzie mają do mnie pretensje o to, że robię to co mi się podoba, wyglądam tak jak mi się podoba i mówię to co myślę. To bardzo smutne jeśli wiesz, że nie możesz zrobić tego na co aktualnie masz ochotę, nie możesz zaszaleć z wyglądem, powiedzieć co ci się aktualnie podoba bo chwilkę później będzie się tego żałować.

 Doszłam do wniosku, że niszczę idealną dla wszystkich bajkę. Tak, bajkę.

zdjęcie z wakacji 3-4 klasa, staroć

 Niesamowitą bajkę o życiu, nie inaczej. W tej przedziwnej bajce występuje skromna, ale radosna dziewczynka, ponad wszystko kocha styl nazywany scene, muzykę emocore, wie na ten temat praktycznie wszystko, interesuje się tym od kiedy tylko pamięta. nie ma z tego powodu łatwo, cały czas spotykają ją przedziwne przygody. Pisze bloga-pamiętnik na którym je opisuje. Po pewnym czasie trafia do gimnazjum gdzie spotykają ją bardzo przykre rzeczy związane oczywiście z jej zainteresowaniami i tolerancją, ma bardzo dużo przygód z tym związanych. Nie ma ona żadnych przyjaciół. Nikogo. Tylko czytelników swojego bloga dzięki którym jakkolwiek to może zabrzmieć, ale ma sens dla którego się uśmiecha. pisze dużo artykułów na temat emo i dużo się udziela. Poświęca temu całą siebie i to w dosłownym znaczeniu tego słowa. Dzięki trudnej pracy zdobywa grono przyjaciół, trafia do klasy z naprawdę niesamowitymi osobami, staje się popularna, na bloga który pisze wchodzi baaaaaaaaaaardzo duża liczba osób, coraz bardziej i lepiej kształtuje  swój styl, wszystko zaczyna jej się układać, a to na co pracowała, czyli tolerancja pokazuje swoje efekty, a ludzie zaczynają ja nazywać najpopularniejszą emogirl. Idealne prawda? Prawdopodobnie było by. Gdyby tak zatrzymać czas. O mniej więcej tutaj.

2 klasa gimnazjum

  Zamknąć tą książkę z happy endem i cieszyć się szczęśliwym zakończeniem. Już dawno doszłam do tego wniosku, wtedy odeszłam. Zamknęłam bloga i wszystkie moje konta. (klik) Miałam wtedy dużo czasu do myślenia. Doszłam do wniosku, że ja wcale nie chcę aby tak to wszystko wyglądało. Już wyrosłam ze stereotypów. Już mi się rzygać chce tym wszystkim, jestem po prostu Mimi. To ja pisałam tą bajkę. To nadal ta sama ja, ale już nie jestem dzieckiem. Jestem taka sama, ale podoba mi się co innego. Ale to tylko wygląd. Tylko. A poza tym, kiedyś też mi się to podobało, ale nigdy nie miałam odwagi, ani pieniędzy. Teraz mam. Nie będę sobie odmawiała dla zachowania pozorów.

 Przebudzona coraz jaśniejszym światłem w moim pokoju powoli zaczynałam wstawać. Jak zwykle ostatnio zaczęłam zgadywać w jakim jestem mieszkaniu zanim otworzyłam oczy. Gdy je otworzyłam ujrzałam jasny, kolorowy pokój z mnóstwem pluszaków, kokardek, hello kitty i innych słodkości, pokój wyglądający jak dla pięciolatki, no czyli jestem u rodziców. Podeszłam do salonu, był tam jeszcze mój tata, nie chciało mu się wychodzić do pracy. Zazdroszczę mu, może wychodzić kiedy chce i wracać kiedy chce. Nie ma to jak być prezesem. Poprosiłam go o pieniądze i zjadłam śniadanie. Tata kupił dla mnie cała siatkę bułek z czego wzięłam tylko jedną, jak ja mam z nimi dobrze.
 Przed 12 musiałam wyjść do miasta, ubrałam na siebie lolici outfit. Idąc miastem cały czas spotykałam się z miłymi opiniami ludzi przechodzących obok Ale mniejsza o to.
 Zapowiadała się bardzo ładna pogoda, słońce świeciło ogrzewając wszystko niesamowicie. Ja sama chociaż nawet nie ubrałam koszuli pod sukienkę czułam się jak w piekarniku. Gdy w końcu przyszłam do krawcowej która ma swój zakład na drugim końcu miasta rozpadało się. A tak poza tym to jeszcze nie uszyła i kazała mi przyjść w poniedziałek.
 -Przepraszam panią...
 -Słucham?
 -Mogę tu zostać dopóki nie przestanie padać deszcz?
 -Jasne, jasne, nic się nie stało.
 I stałam tak jak kołek w dusznym zakładzie krawieckim spoglądając na to jak pada deszcz który bynajmniej nie zamierza prędko przestać. W końcu po pół godzinie stania i czekania, pani podsunęła mi pomysł, że mogę usiąść na stołku, nie nudziłam się, spoglądałam jak krawcowe znakomicie radzą sobie z materiałami które zapewne niedługo zamienią się w coś pięknego.
 -Ty jesteś Martyna prawda? - zapytał sie mnie mężczyzna który również tu przyszedł.
 -Yhym.
 -Czemu tu tak czekasz?
 -Boje się deszczu...
 -Jeśli chcesz mogę cię zawieźć do domu.
 Spojrzałam za okno na deszcz który coraz bardziej przybierał na sile, niesamowicie daleko domu jestem, nie wiem jak późno będę mogła do niego przyjść.
 -No nie wiem... to znaczy... bo...
 -Nie martw się dla mnie to nie kłopot, a poza tym jesteśmy rodziną.
 -Jeśli pan może...
 -Jasne, chodź.
 Zanim doszłam do jego samochodu musiałam przejść pewien dystans, zabawnie to musiało z boku wyglądać, loli idąca przez deszcz którego się boi ciągnąca za sobą miniyorka z kokardką na główce który sam jest zdezorientowany zachowaniem właścicielki. Właściwie szybko mi to zajęło. Było mi bardzo głupio, ale pan był bardzo miły, zapytał się mnie gdzie mieszkam, powiedziałam, że niedaleko gimnazjum. Zawiózł mnie pod mój sam dom chociaż nie mówiłam gdzie jest. Byłam mu niesamowicie wdzięczna.
 Po przyjściu do domu i wysuszeniu się pobiegłam do Marioli. Jak zauważył mnie jeden z kuzynów, jego reakcja na widok mnie w Loli "Mimi wa kawaii desu O__O" lubię go, ale poczułam się jeszcze bardziej głupio chociaż wydawało mi sie to nie możliwe, skromnie odpowiedziałam arigatou i uciekłam do Marioli pokoju. Tam szybko zaakceptowałam komentarze do bloga i sprawdziłam pocztę, potem przeszłyśmy się do mnie i odgrzałyśmy sobie pizze, zjadłyśmy lody, piłyśmy kakao i wygłupiałyśmy się. Musiałyśmy posprzątać mój pokój, nie było to łatwie bo chyba w każdej jego części były porozrzucane materiały, koronki, wstążki i inne rzeczy potrzebne mi do szycia.
 Wieczorem przeszłyśmy się do mnie do mieszkania, po drodze kupiłyśmy jedzenie, a kiedy tam wreszcie dotarłyśmy to tak się zmęczyłyśmy, że na nic nie miałyśmy siły.

 Dziękuje za wszystkie komentarze =3

Przepraszam, ze dawno nie było notki, kiedy mam na nią ochotę i temat to nie mam internetu (tzn, jestem w domu rodziców) a jak w końcu wracam do siebie to jestem tak zmęczona, że nie mam na nic ochoty T^T
A szkoda bo ostatnio mam pełno ciekawych przygód godnych do opisania, jednym słowem ciesze się że wszystko sobie poukładałam i jest jak kiedyś. Doceniam wszystko wokół mnie, ciesze się z każdej drobnej rzeczy, być może ma to coś wspólnego z tym, że od kiedy staram się być Loli jestem totalnym laikiem, nawet nie wiem czy mogę się nią nazywać, a gdy byłam Scene to sami wiecie jak to było, kiedy ludzie zaczęli mnie uważać za najbardziej popularna emo w pl i wiedziałam wszystko na ten temat "troszkę" miałam za duże ego, a pfu z taką Mimi! Teraz jestem 4567867 razy skromniejsza i milsza dla wszystkich, jednym słowem lepsza. A wgl to poza tym lolici styl (szczególnie sweet!) idealnie odzwierciedla mój gust i charakter, co tam że wyglądam w nim jak transwestyta ;D *śmiech*
A wgl dziś się bawiłam telefonem i doszłam do wniosku, ze bardzo lubie to zdjęcie, stare ale je lubię:
 A tak poza tym to dziś pofarbowałam sobie włosy, toner mi się już kończy a nie mam pojęcie gdzie mogę dostać taki drugi ;/ Myślałam ze mama mnie za-je-bie, ale tylko spojrzała na mnie jak na idiotkę i nie komentowała, a jak wyszłam na ulice to było ciekawie, stęskniłam się za takimi reakcjami ludzi, od kiedy nie jestem Scene i ubieram się nudno to czułam się dziwnie gdy szłam ulicą, a ludzie totalnie nie zwracali na mnie uwagi, tęskniłam za tym =3 Jednak Mimisia która zlewa się z tłumem to nie Mimisia. Ach, jak miło iść ulicą i gapić eis na ludzi którzy nie mogą od ciebie oderwać wzroku no i coś do czego nie przywykłam jeszcze, miłe komentarze, heh, scene nigdy nikt nie komplementuje, Loli idąca ulicą to już wgl jest nimi obsypywana, no ale ile ja razy byłam w Loli na ulicy? 4? No, chyba jakoś tak. A teraz cały czas słyszałam "jakie ładne włosy" itp, bardzo to miłe, myślałam że zrobię roltf na chodniku jak jakieś dziecko krzyczało "jaaakieeee onaaaaaaa maaaaaa faaajne włooosyy!". Em, ja się chyba chwale? A co tam, zobaczycie moje włoski jutro na meecie w Gdańsku :3

  Dzisiejszego nią miałam jechać z Mariolą do Gdańska i miałam być na miejscu (w domu) o 6:30 już przygotowana. Jest już około czwartej trzydzieści, siedzę i czuwam by nie zasnąć, świetnie pomagają mi w tym trzej koledzy którzy na chwilkę do mnie przyszli, nie da się przy nich nie śmiać. Cały czas robią coś śmiesznego i pomimo moich przysypiających oczu cały czas nie śpię.
 Przed piątą, zdecydowaliśmy się wyjść na spacer, a ja przy okazji wracałam już do domu, a oni troszkę mnie odprowadzili. Resztę drogi szłam sama rozmyślając na temat tego jak to wszystko cały czas się zmienia, podobno nie mamy na to wpływu, nigdy w to nie wierzyłam, ale po tym w jakiej jestem sytuacji dochodzę, że to racja. Niby nic, a jednak jako ludzie musimy dostosowywać się do sytuacji i do tego czego ludzie od nas oczekują, skoro idzie się do tej 3 gimnazjum, mieszka samemu, pracuje to głupio by było zachowywać się jak zabawna, dziecięca, wieczna optymistka, która naiwnie wieży w to, że świat wcale nie jest taki zły. A może nie w tym rzecz... zawsze twierdziłam, że charakter człowieka wynika tylko i wyłącznie z jego wspomnień i sytuacji w jakich musiał się znaleźć, a nijak od niego samego. Teoretycznie się zgadza, bo dziwnie by było gdybym była nadal taka jak wyżej po tym co się u mnie dzieje... No chociażby cytat z 2009 roku (!) "Wieczna optymista, dziewczyna nie ustanie żartująca z przyklejonym uśmiechem do ust, nidy nie przejmująca sie uwagami innych, żyjąca we własnym świecie stała przed nią rozczochrana, trzęsąca się z mokrą od łez, zaczerwienioną, smutną, bez jakiej kolwiek nutki radosci twarzą." tak, pamiętam jeszcze to, ale wtedy podeszła do mnie Bella i mnie przytuliła... Płakać mi się chce jak sobie to przypominam, ale to chyba wtedy zaczęłam się zmieniać, zaczynałam też być wtedy "popularna", a ludzie nie chcą znanej osoby z takim charakterem, wolą kogoś kto do tego pasuje, najlepiej kogoś kto potrafi się postawić, stanąć w roli osoby która wszystkich poprowadzi, a co najważniejsze osoby bez uczuć, takiej po której można deptać, a ona nadal będzie miała podniesioną głowę, przymnie to na klatę i powie, pff, a nawet zaśmieje się w twarz. Teoretycznie wszyscy myślą, że taka jestem. Lubie sprawiać takie pozory, ale taka nigdy nie byłam. Czasem płacze jak czytam to co o mnie pisze, ale napisze "hahah, jakie żałosne". Bardzo przydatna cecha. Jednak coś tu nie pasuje, jeśli ta teoria jest prawidłowa to niby jak nie mając za kolorowego życia, ze smętaśnego dzieciaka stałam się taką miłą dziewczynką? Chyba nigdy nie rozumiem co jest powodem dla którego ludzie są tacy a nie inni.
 Podeszłam do domu, na dworze było już całkowicie jasno, trudno było by zgadnąć, że jest dopiero piąta godzina, jedyne co na to wskazywało to łagodny, delikatny zimny wiatr. Zapukałam do drzwi, zanim mój tata wstał z łóżka i mi otworzył minęło troszkę czasu, gdy otworzył to kazał mi wyjść z Miley na spacer, szybko ją znalazłam, przypięłam jej smyczkę i wyszłam na baardzo długi spacer polnymi dróżkami kontynuując moje rozmyślania, tym razem zaczęłam sie zastanawiać nad tym jak mogłam wtedy być taka szczęśliwa skoro nie miałam prawie nic, cały rok przechodziłam w jednych tych samych zniszczonych trampkach, zimę w to wliczając, czasami jak nawet chciałam coś mieć to nie mówiłam tego by nie robić przykrości rodzicom którzy po prostu nie mieli pieniędzy. Przyjaciół też nigdy nie miałam, a jednak byłam taka szczęśliwa. Teraz gdy moi rodzice mają na tyle pieniędzy bym miała szafę w której nie mieszczą mi się buty, dostawała to na co mam ochotę i nie miała powodu do narzekań, mam wokół siebie pełno ludzi którzy dużo by dali za przyjaźń ze mną, jak i przyjaciół... jestem nieszczęśliwa.
 Nawet się nie zorientowałam kiedy znów stałam pod drzwiami mojego domu instynktownie znajdując do niego drogę. Poszłam przytulić moich na wpół śpiących rodziców, tęskniłam za nimi. Zaraz za mną do łóżka wskoczyła Miley i słodko zasnęła, chyba udzieliła mi się atmosfera bo chwilkę potem zapominając o tym, ze powinnam już się przygotowywać moje powieki stały się coraz cięższe, a moja świadomość powoli zanikała.
 Obudziłam się po południu, było mi przykro, że tak się starałam, a zasnęłam i zawiodłam Mariolę. Szybko wzięłam prysznic, przebrałam sie, zjadłam obiad i zostałam wysłana do mieszkania aby przynieść rodzicom mój internet, tzn taki jakby pendrive blueconnecta, niestety musiałam iść bardzo daleko więc droga zajęła mi dużo czasu. Denerwuje mnie, że mieszkam taki kawał drogi od domu moich rodziców. Gdy w końcu chciałam sobie odpocząć i położyłam się gapiąc na sufit zadzwonił do mnie Michał. I znów musiałam iść do mieszkania, przynajmniej tym razem nie sama. Nie miałam nic do picia więc musieliśmy przejść się do biedronki i kupiliśmy sok w kartonie. Bardzo długo rozmawialiśmy, praktycznie tak długo, że Michał wrócił do swojego domu dopiero w nocy. Ja oczywiście nie spałam, wieczór spędziłam na rozmowie z Ledą, pierwszy raz ją widziałam od naszego spotkania, co z tego, że przez skype, jest moją przyjaciółką i tęsknie za nią. Pierwsza reakcja jak sie widziałyśmy - obustronny wybuch śmiechu. Urocze to było i bardzo w naszym stylu. Niestety znów nie będę sie z nią widziała bo nie będzie jej przez 2 tygodnie bo będzie na koloni... Ale mam print screena z naszej rozmowy, kiedy zrobiła dla mnie kawaii minkę.
 Ach, będzie na mnie zła, ale tak słodko wyszła... Lubie jej zabawne miny, oplułam przez nie cały laptop moim skoczkiem który własnie piłam. Potem nie miałam pod ręka żadnej szmatki to zdjęłam bluzkę i nią wytarłam. Wiem, dziwne. Dziwniejsze już było tylko to, że cała noc później czytałam moje stare notki i ryczałam przez nie. No ale to ja ^^" Same przykre wspomnienia, jak zastanowię się nad tym to dziwie się, ze ktokolwiek chciał to czytać.

 Dawno nie pisałam notki, a szkoda ;)
 Aktualnie nie mieszkam z rodzicami, oczywiście sama też bała bym się więc wczoraj miałam u siebie Mariole ^^. Całkiem przytulne to mieszkanko, w bloku w którym mam 2 sąsiadki, a poza tym nikt tu nie mieszka xd Ale jest ciekawie, przyznam. Mam telewizje i internet wiec nie mam na co narzekać. Mam zamiar tu zostać już na dłużej, no chyba, ze w rok szkolny wrócę do rodziców bo stąd mam bardzo daleko do szkoły, no ale jeszcze się zobaczy jak to się poukłada. Tak, to właśnie tu mieszkałam z Brutalem i Ledą ;) Nareszcie zrobiłam to co obiecałam już dawno, wyprowadziłam się. Zastanawiam się nad tym czy tak naprawdę o to mi chodziło... No w każdym razie za rok Gdańsk, a za 3 lata wybywam do Japonii na stałe. Jak to życie szybko mija, za to bardzo miło czyta mi się notki napisane ze 3 lata temu, taki słodki był ze mnie dzieciak, hm, z reszta nadal jest tylko na więcej mi się pozwala ;D.

 Przekłuwałam Marioli industrial (szczerze jej współczuje bo sama mam- długo i boleśnie się goi) i bardziej bałam się jej go przekłuwać niż sobie labret. Jakie cyrki były z tym kolczykiem ;D! Kilka razy gubiłam, no na szczęście miałam 2 to tak jakby na zmianę je nosiłam bo mi wypadały bo zgubiłam tego samego dnia oba grotki i mi Mariola za każdym razem znajdowała, spałam wgl bez kolczyka. A przed kilkoma minutami przekułam sobie drugiego labreta bo kupiłam sobie nowe kolczyki. Aktualnie mam snake bites. Głupia ja, robiłam to bez rękawiczek bo było to pod wpływem nagłego "chce i tyle", no ale poza tym wszystko sterylne. Właściwie to chociaż boli to nie boli, tak jakby mi wgl nie był przebity. Ale jest oke.
 Od kiedy nie jestem u rodziców to wcale nie obchodzi mnie to jak mam poukładane włosy czy mam tapetę. Byłam troszkę rozpieszczona... przyznam, ze jak się żyje na własną rękę zupełnie inaczej spostrzega się niektóre rzeczy. A wgl zaraz umrę z niecierpliwości, zanim mi zdążą dotrzeć moje skarby.
 I przez Mariole, Marka i Jarka pokochałam zespół uverworld. Naprawdę jest niesamowity <3

Może dla odmiany podzielicie się w komentarzach co u was nowego?