Currebtly we live in times were practicly most of our society uses networks. No is one is suprised that we can find evrything, bosses of companies visit facebook profiles of there future employes. Now the grid is part of our lives. In the past the main asset of the internet was that we could be annonymous which is still gossiping. All disscasions or behaviours are explained by freedon of speach which is given by the grid. Here we can express our opinion without any panishment, you are just free. This fairy talas can be told to kids in kinder garden. Nobody is a anonymous, nobody.
 Aktualnie żyjemy w czasach gdzie praktycznie większość społeczeństwa korzysta z sieci. Nikogo już nie dziwi fakt tego, że można tu znaleźć dosłownie wszystko, a szefowie firm odwiedzają profile na facebooku potencjalnych przyszłych pracowników. Internet stał się nieodłączną częścią życia wielu z nas. Kiedyś główną zaletą internetu była jego domniemana anonimowość, która nadal wszędzie jest wałkowana. Wszelkie dyskusje czy zachowania są tłumaczone swobodą wypowiedzi jaką daje sieć. Można tu bezkarnie wyrazić swoją opinie, jest się wolnym... Takie bajki można wciskać dzieciom w przedszkolu! Nikt nie jest anonimowy, nikt.

 Can you see how many cyber prints you left only by logins on couple different sites or forums, by your surename on facebook and photos you upload. I am not telling here about extreme cases, celebrities or stars. I am talking here about normal users.
 Zauważ ile pozostawiasz po sobie śladów w internecie, zaczynając od tego samego loginu na kilku różnych portalach, czy forach, po nazwisku na facebooku i zdjęciach jakie zamieszczasz. Nie mówię tu o skrajnych przypadkach internetowych gwiazdek, mówię o przeciętnych użytkownikach.

 Some time ago together with Taffi we cared about meeting one guy. Theoretically he was our friend, a few conversations on tiny chat, some exchaged e-mails. I think he was not in to get on with us, but Taffi was intrested. I care about my sweet friend I decided to gather some information about him.  I stalked him. From photoblog to facebook, deviantar, twitter,and so many other portals where therer was not so much about him, he used different logins. Gathering the informations with effect tooked me about a mounth.
 Jakiś czas temu razem z Tafii zależało nam na spotkaniu pewnego chłopaka. Teoretycznie był naszym znajomym, kilka rozmów na tinychacie i wymienionych maili, nic poza tym. Myślę, że niekoniecznie byłby chętny do zaprzyjaźnienia się z nami, jednak Tafii się nim interesowała. Jako, że się troszczę o moją słodką przyjaciółkę, postanowiłam się o nim więcej dowiedzieć. No i najzwyczajniej w świecie zaczęłam go stalkować. Od photobloga, przez facebooka, deviantarta, twittera i wiele innych portali gdzie nie było za wiele na jego temat i posługiwał się różnymi nickami. Zbieranie informacji o nim, chociaż mało efektywne zajęło mi ponad miesiąc.

  What I found out? What is his name, what friends he has, which schoool he goes to, what he is interested about, how old is he, where he goes and him exgirlfriends. Techniclly I found out what the closest friend can only know. What was there result ? Along with Taffi we made him a suprise, he was schocked what We knew about him. This post is not about it. This is only a example how carefull we have to be about what we add at the grid. Here nothing desappears.
 Czego się dowiedziałam? Jak się nazywa, jakich ma przyjaciół, czym się interesuje, gdzie bywa, do jakiej szkoły chodzi, ile ma lat, gdzie mieszka, jakie miał partnerki, właściwie dowiedziałam się o nim tyle ile powinien wiedzieć na jego temat tylko najbliższy przyjaciel. Czym to zaowocowało? Razem z Tafii zrobiłyśmy mu niespodziankę, sam był zaskoczony jakim cudem wiemy o nim tyle rzeczy. Jednak nie o tym ta notka. To jest tylko przykład tego jak bardzo trzeba uważać na to co dodaje się w internecie. Tutaj nic nie ginie.

  I think that in real world we are more annonymous then on the internet. Go to the city center, or gallery. Look around, they theyare so simillar, everyone has to be somewere else, no one can be identyfied.  Now imagine yourself that is a phisical reflection of the internet, everyone of streetwalkers have IP adress, mail, contact data. You can scan everyone, contact him, even if he does not know anything about you and has no clue from where you know and why you write to him.
 Myślę, że w tak zwanym 'realu' jesteśmy dużo bardziej anonimowi niż w internecie. Przejdź się do centrum miasta, czy jakiejś galerii, przyjrzyj się ludziom, są tak do siebie podobni, każdy z nich gdzieś się spieszy, nikogo nie da się zidentyfikować. A teraz sobie wyobraź, że to jest fizyczne odzwierciedlenie internetu, każdy z przechodniów ma nad głową adres IP, mail, dane kontaktowe. Możesz każdego przeskanować, skontaktować się z nim, nawet jeśli on nic o tobie nie wie i nie ma zielonego pojęcia skąd go znasz i czemu do niego piszesz.

 Secound thing is that nothing is lost, nothing. But the worst thing is that we are responsible for what we write. There is no situation in which that somebody wrote something offending about our president and he was without panishment, Simply everyware you leave a digital print, even if write something from inccogito.  That is pointless because if you create something, you are responsible for it.
 Drugą kwestią jest kwestia tego, że w internecie nic nie ginie, nic. A co gorsza, odpowiada się za wszystko co się powie. Nie ma takiej sytuacji aby ktokolwiek napisał cokolwiek obraźliwego na temat prezydenta i pozostał bezkarny, po prostu wszędzie pozostawia się za sobą informacje, nawet jeśli pisze się coś incognito, z anonima. To nic nie daje, póki informacja istnieje, tak długo jesteś za nią odpowiedzialny.

 The other way around is in real world. You can say what you like using elementary rules of culture. Whatever you say in matter of seconds it will wanish into univerese, No one will prove you anything. Really we are free in real world.
 Co innego w rzeczywistym świecie. Możesz powiedzieć co ci się podoba, oczywiście z zachowaniem zasad kultury. Cokolwiek powiesz i tak po kilku sekundach zginie w przestrzeni, nikt ci tego nie udowodni. To właśnie w realnym świecie jesteśmy wolni.

 Jest jedno zjawisko w internecie, które po prostu mnie załamuje. Mam na myśli kłótnie, które do niczego nie prowadzą. Czasem mam ochotę zrobić popcorn, przynieść sobie szklankę coli i obserwować co z tego wyniknie. Niestety chwilę potem dociera do mnie fakt, że właściwie nic z nich nie wyniknie. Do niczego nie prowadzą. Nic nie zmienią. Nie mają jakiegokolwiek sensu.

 Są jak swoiste przeciąganie liny, tylko takiej liny, która jest gumowa. Żadna ze stron konfliktu nie wygra, jedynie obie będą się od siebie wzajemnie oddalać coraz bardziej naciągając tą linę. Najśmieszniej zaczyna się robić wtedy kiedy obu stronom brakuje już argumentów. Wtedy zaczyna się wymiana zdań na poziomie dzieci w piaskownicy obrzucających się wzajemnie piachem.

 Jeszcze nie jest źle gdy wymiana zdań odbywa się za pośrednictwem skrzynki mail, niestety coraz częściej jej miejscem jest facebookowa tablica. Oczywiście ku uciesze wspólnych znajomych, którzy jeszcze specjalnie prowokują strony konfliktu. Kompletna porażka, jest już wtedy kiedy taka sytuacja ma miejsce między poważnymi instytucjami, którym chce się wchodzić w dyskusje z użytkownikami.

 Wydawać by się mogło, że ma to jakikolwiek sens, że dyskusje mogą do czegoś konstruktywnego prowadzić. Otóż nie. Uważam, że kłótnią nie da się zmienić przekonań, które kształtowały się w człowieku przez lata. Nikt nie da rady nawet najlepszymi argumentami przekonać kogoś do swoich racji jeśli ma zamiar się z tą osobą kłócić. W chwili gdzie zaczyna się kłótnia, kończy się możliwość przekonania danej osoby do swoich racji.

 Ludzie automatycznie zaczynają się bronić i rzucać swoimi argumentami. W ten sposób między obiema stronami pojawia się ściana. Nigdy nie dojdą do jednoznacznego wniosku. Właściwie to nawet gdyby doszły to ten wniosek niczego nie zmieni. Zastanówcie się zanim wkroczycie w setną dyskusje o Bogu. Przecież bez względu na to czy będziesz się o to kłócić on nie zacznie, lub nie przestanie istnieć. To samo dotyczy całej reszty problematycznych tematów.

 Pozwólcie ludziom mieć własne zdanie. Może i jest niewłaściwe, ale jednoznaczna prawda rzadko istnieje. Nawet jeśli, kłótnią do niej się nie dotrze.

 W ten weekend znów wróciłam do rodziców. Właściwie to wróciłam do nich już w środę, a w czwartek z rana wybrałam się do Gdynii, jednak brakuje mi wspólnie spędzanego czasu z nimi.

 Zabrali mnie na zakupy, jak nie trudno się domyślić to musiałam tatę zaciągnąć do rossmanna po kosmetyki do włosów. Pierwsze o czym pomyślałam, to, to, że potrzebuję BDFM. Jednak nie mogłam go nigdzie znaleźć więc podeszłam do pani przy kasie i zapytałam się gdzie on się znajduje.

 Co na to pani przy kasie? Drze się przez cały sklep do koleżanki "Weź pokaż tej dziewczynie gdzie są balsamy dla kobiet w ciąży". Chwilkę potem podeszła ta kobieta i z grymasem na twarzy zmierzyła mnie od stóp po sam czubek głowy. Poczułam się w tej chwili strasznie głupio, więc jedynie niepewnie uśmiechnęłam się nie chcąc stwarzać nieprzyjemnych sytuacji. Zaprowadziła mnie do półki z... kremami, po czym podeszła do innej przekładać kosmetyki.

 Stoję jak taka idiotka i nie widzę przed sobą nic co pasowałoby do mojego opisu. Nie byłoby jeszcze tak źle gdyby ta ekspedientka cały czas się nie odwracała w moim kierunku i nie gapiła jak na małpę z cyrku.

 Poddałam się, znów podeszłam do kasjerki i powiedziałam, że tam gdzie mnie zaprowadzono tego nie ma, a ta znów się drze "ta dziewczyna szuka coś do mycia dla kobiet w ciąży, a nie kremu". Po czym stał wtedy przy nas mój tata, który miał całkiem pokaźnego pokerface'a na twarzy i spoglądał na mnie jak na wariatkę.

 Po tym jak podeszła do mnie ta sama ekspedientka i zaciągnęła mnie w inne miejsce, nie wytrzymałam, powiedziałam, że już mi nie zależy, chwyciłam szampon dla dzieci z tej samej serii i szybko zmyłam się do kasy, żeby tylko nie musieć dłużej przebywać w towarzystwie tej kobiety. Po czym musiałam wytłumaczyć tacie, że ja potrzebuje tego tylko do mycia włosów...

 Wspominałam już o tym, że od kiedy mieszkam w Gdynii najdalej gdzie byłam to w mojej szkole? Nie wychodzę, boje się, że się zgubię. Nie głupi sposób myślenia. Za to na wycieczkę szkolną, która nie zaczynała się przy szkole się zapisałam. Mimi, kurwa myśl, zanim się na coś zgodzisz.

 Od kiedy wyprowadziłam się od rodziców minęło już prawie pięć miesięcy, już nie robi to na mnie żadnego wrażenia, przyzwyczaiłam się do takiego stanu rzeczy. Jednak przywyknięcie do tego otoczenia zajęło mi dosyć długo i nadal nie mogę się nadziwić jak wiele rzeczy jest tu innych. Powiedzmy sobie wprost, to dwa różne światy.

 Pierwszą rzeczą do jakiej nie mogłam przywyknąć, to dużo mniejsze stężenie tlenu w powietrzu. Ciągle wietrzyłam pokój, nawet w środku zimy, co spotykało się z dużą dezaprobatą Tafii, która wchodząc do mojego pokoju trzęsła się z zimna. Jak nie trudno się domyślić, za wiele to nie dawało. Z początku czułam się naprawdę niedobrze, ale po pewnym czasie przyzwyczaiłam się. Mam w planach hodować roślinki w pokoju.

 Kolejną rzeczą było to, że w nocy miałam całkowicie jasno w pokoju. Po zgaszeniu światła nadal wszystko wyraźnie dostrzegałam, z powodzeniem mogłabym przeczytać książkę. Tam skąd pochodzę to po zgaszeniu świateł w pokoju panowały egipskie ciemności. Kiedy w środku nocy wyszłam na spacer po okolicach Gdynii czułam się dosyć dziwnie, było wtedy jasno, na tyle jasno jak w małych miejscowościach jest około siedemnastej godziny.

 W dużych miastach czas mija szybciej. Nie wierzyłam w to, zanim tutaj nie zamieszkałam. Nadal nie potrafię wyjaśnić tego zjawiska. Teoretycznie, wszystko ma się tu na miejscu, do wszystkiego jest blisko, do tego dochodzi komunikacja miejska, która jeszcze wszystko usprawnia, a jednak działa to jakoś inaczej. W małych miastach wszystko jest daleko, a do tego brak w nich jakiejkolwiek komunikacji, wszędzie się chodzi z buta, pomimo to, zawsze się tam znalazł na to czas. Dni tam się po prostu wloką, kiedy tutaj trudno za nimi nadążyć.

 Nie wiem jak w innych dużych miastach, ale w trójmieście się cały czas coś dzieje. Cały czas są organizowane jakieś ciekawe wydarzenia, sposobów na rozerwanie się jest naprawdę dużo. Kultura tutaj rozwija się na naprawdę wysokim poziomie. W małych miastach po prostu tego nie ma. Nawet nie umiem tego porównać, bo nie mam do czego. Pod tym względem mieszkanie w aglomeracji bije miasteczka na głowę.

 To czego brakowało mi zanim się przeprowadziłam to ludzie o podobnych zainteresowaniach w okolicy. W małych miastach trudno na takich trafić bo po prostu ludzi jest mniej. W wielkich miastach ludzie organizują meety na których jest ich zwykle naprawdę dużo. To właśnie był główny powód dla którego ciągle chciało mi się tłuc pociągiem do trójmiasta kiedy tu jeszcze nie mieszkałam, przyjaciele. Ludzie tutaj są bardziej otwarci, czasem wydaje mi się, że tutaj nie pasuję, jestem strasznie nieśmiała.

 Co najbardziej tutaj polubiłam to swoistą anonimowość. Jest tu tak wiele mieszkańców, że jednostki po prostu gubią się w tłumie. Nie sądzę aby ktokolwiek tu znał swoich wszystkich sąsiadów. Cieszę się, że mało kto mnie tutaj kojarzy, czuje się wolna, naprawdę. W mieście skąd pochodzę znał mnie każdy, dosłownie. Niestety byłam tam bardzo popularna, gdziekolwiek nie poszłam tam leciały pod moim adresem głupie komentarze. Nie było to komfortowe.

 Podsumowując, każde z miejsc ma swoje zalety. Nie jestem w stanie stwierdzić gdzie będę wolała mieszkać w przyszłości, jednak jest mi tu bardzo dobrze. Cieszę się, że moi rodzice byli na tyle odważni aby dać mi tą szanse. Nie wyrażę słowami jak bardzo jestem im wdzięczna.

 Wiem, że aktualnie gimnazjaliści stoją przed trudnym wyborem szkoły do której mają zamiar pójść. Zdaje sobie sprawę jakie to nie jest proste, sama rok temu miałam ten sam problem. Pomyślałam, że mogłabym wam co nieco doradzić w tej kwestii.

 Należę do grupy osób, które mogły by cały czas dreptać w trampkach. Właściwie to już ledwo mieszczą się w mojej szafie (tej, którą mam u rodziców, nie byłabym w stanie zabrać ich wszystkich do Gdnynii). Według mnie są najwygodniejsze, najpraktyczniejsze i pasują do większości rzeczy. No poza zimą, bo wtedy jest na nie troszkę za zimno, chociaż kiedy miałam 13 lat to wiedziałam swoje klik. No ale już pomijając takie szczegóły to chciałabym wypowiedzieć się w kwestii tego, czy warto wydać kilkakrotnie więcej i mieć conversy.

 BB kremy czyli belmish balms to azjatyckie kosmetyki, które pełnią podobną rolę co podkłady, jednak są to produkty z zupełnie innej półki. Legenda głosi, że powstały jako następca kremów dla ludzi z poważnymi problemami skórnymi. Ostatnio stają się coraz popularniejsze i w Polsce.

 Przetestowałam kilka kremów BB, wiec miałam okazję się przekonać co je łączy, a co jest indywidualną cechą każdego z nich. Najbardziej spodobały mi się BB kremy od skin79. Swego czasu miałam cerę bardzo problemową, szczególnie pod grzywką, a do tego cały czas się paskudnie przetłuszczała. Pomimo tego, że "podobno" BBkremy nie są kosmetykami leczniczymi to uwierzcie mi, że po kilku miesiącach nie miałam już absolutnie żadnych problemów ze skórą. Stała się gładka, zdrowa, koloryt się wyrównał, a żadne niespodzianki już nie wyskakiwały. Była idealna! Jak u porcelanowej laleczki.

 A jak działają powierzchniowo? Po pierwsze to główną ich zaletą jest to, że niezależnie od odcienia, dopasowują się do kolorytu skóry. Co do krycia to jest średnie, kosmetyk nie tworzy na twarzy pigmentowej maski bo po protu tego pigmentu ma w śladowych ilościach, wygląda dzięki temu naturalnie. A więc czemu tak dobrze maskuje niedoskonałości? Po prostu dobrze odbija światło, przez co skóra wydaje się jednolita. jak dla mnie jest to to kosmetyk idealny.

 Co pewnie nikogo nie zaskoczy, woda z kranu jest pełna ciężkich metali i wielu innych osadów. Są one dla włosów bardzo szkodliwe, ponieważ się na nich osadzają podobnie jak kamień w czajniku. Powoduje to zmatowienie włosów, stają się nieciekawe w dotyku i trudne w pielęgnacji.

 Ostatnio wśród włosomaniaczek nastała moda na Chelatowanie włosów. Brzmi dosyć specyficznie, ale opiera się tylko na oczyszczeniu włosów z tych składniku zwykłym szamponem, który ma w składzie Tetrasodium EDTA, lub Disodium EDTA. Te dwa składniki łączą się z osadami tworząc chelat, po czym są spłukiwane razem z pianą. Włosy po tym są dokładnie oczyszczone.


 Jak o tym usłyszałam to i ja musiałam spróbować pomimo tego, że moje włosy są milutkie w dotyku i nie mam z nimi problemu. Woda w Gdyni (Przynajmniej w Chylonii, dzielnicy gdzie mieszkam) jako, że jest to miejscowość nad samym morzem jest bardzo czysta i miękka. Jednak nie byłabym sobą gdybym nie zaryzykowała.

 Użyłam do tego szamponu od Dove. Skład miał przeciętny, jednak sodium laureth sulfate z przodu składu troszkę mnie odrzucało. Unikam tego detergentu od roku, jest bardzo silny, niestety jest składnikiem większości szamponów. W każdym razie pomyślałam sobie, że skoro już mam oczyścić włosy to właściwie czemu nie. Pomijając ten fakt, wróćmy do chelatowania.

 Jaki efekt na moich włosach wywołał ten zabieg? Prawdę mówiąc już od początku byłam do niego sceptycznie nastawiona, ale efekty rozwiały wszystkie wątpliwości. Moje włosy jak za sprawą magii stały się dosłownie dwa razy gęstsze, nie wiem jak to jest możliwe bo już przed tym były gęste, no magia. Stały się gładsze, błyszczące i milsze w dotyku. A co już kompletnie mnie zdziwiło to fakt, że moja grzywka w końcu postanowiła żyć ze mną w zgodzie i się grzecznie układała bez pomocy prostownicy i lakieru.

 Aczkolwiek jak nie trudno się domyślić samych plusów moje eksperymenty nie miały. Sodium laureth sulfate tak mi podrażnił skórę głowy, że cały dzień cierpiałam. Ugh, dawno nie czułam tak okropnego bólu, przed płaczem powstrzymywał mnie tylko fakt tego, że byłam w szkole. Jednak wystarczająco mnie dekoncentrował do tego stopnia, że na dwóch sprawdzianach jakie miałam tego dnia nie mogłam się wcale skupić.

 Powracając do tematu chelatowania, to jak najbardziej polecam. Jeśli ktoś nie jest tak wielkim wrażliwcem jak ja to nie powinno wywołać to żadnych skutków ubocznych, przy czym dodam, że mnie podrażnił SLES, a nie tetrasodium EDTA, więc jest on całkowicie bezpieczny.

 Dobra wiadomość dla webmasterów. Google nareszcie pomyślało o tym aby ułatwić edycję szablonów. Poprzednia opcja wyglądała tak:

źródło : www.imediasolutions.pl

Właściwie to ja się z nią bardzo polubiłam i nie sprawiała mi żadnego kłopotu. Przez te kilka lat nauczyłam się szybko na niej pracować. I tak owszem, nie używam żadnego programu do edycji html. To zabrzmi głupio, ale ten, dosyć trudny i mało czytelny sposób był dla mnie najwygodniejszy. Nikt mnie nie poprawiał, ani nie zaznaczał błędów, więc musiałam sama zacząć się pilnować, a poza tym ta opcja daje dużo wolności i zawsze można podejrzeć jak się prezentuje strona klikając na "podgląd". Aczkolwiek, nie polecam tego nikomu, jestem geekiem, bawię się html i css praktycznie codziennie, nie bierzcie ze mnie przykładu. Ym, powracając do tematu, aktualnie strona do edycji html w bloggerze prezentuje się tak:

 Chciałabym was poinformować, iż założyłam sobie tłitera ^^" Dodałam do niego okienku z boku bloga ooo, o tam, po prawej --->

 Zastanawialiście się kiedyś nad tym jak wiele ludzie oczekują od życia? Setek bezsensownych rzeczy, które nic nie zmieniłyby, które dałyby szczęście na pierwsze dziesięć sekund. Niedawno zdałam sobie sprawę, że właściwie nie należę do tej grupy ludzi. Jestem szczęśliwa, najnaturalniej jak to możliwe. Właśnie teraz gdy moje oszczędności są liczbą jednocyfrową. Do życia potrzeba mi tylko ważnych dla mnie ludzi, dachu nad głową, jedzenia w lodówce i internetu. To nie tak, że mam niskie ambicje. Po prostu moje życie nie zmieniłoby się w żaden sposób gdybym spełniała swoje "marzenia". Byłabym ciągle tą samą osobą, z tymi samymi problemami.

 Ludzie starają się podkreślać swoją osobowość, swoje istnienie rzeczami materialnymi. Może i prezentują się inaczej, lepiej, może ich życie jest bardziej luksusowe, ale nic poza tym. Nadal mają swoje problemy, o nie, one nie znikną, wciąż będą. Nadal są tacy sami. Dużo więcej by zmienili stając się po prostu sympatycznymi ludźmi. Stając się dla kogoś ważnym. Uśmiechając się po chwili ten sam uśmiech wróci do właściciela. Dawać coś od siebie światu, nawet jeśli to niewiele i nie dostaje się nic w zamian, stawać się wartościową osobą. To jest sens życia. Nie te przepiękne rzeczy, które są zwyczajnym smakołykiem dla oczu.

 Kim jest osoba, która ma wszystko co zapragnie, a nie będzie dla nikogo istotna? Życie takiej osoby musi być niesamowicie przykre i bezsensowne. Smutne jest tylko to, że tak wiele osób gubi się w tym wszystkim.