Tsa, ja tak 2 razy zrobiłam, że pojechałam gdzieś bez ich zgody. Co miałam w zamian? Rodzice się do mnie nie odzywali prawie wcale, a kiedy dało się z nimi normalnie porozmawiać to na mnie nakrzyczeli, że się martwili i teraz mniej mogę, bo mniej mi ufają. Dobrze, że teraz mogę przynajmniej normalnie z nimi rozmawiać.

Cos czuję, że się rozpiszę... XD Ja osobiście nie "truję" o wyprowadzkę, ale podaję delikatne sugestie, że chcę się wyprowadzić jak pójdę do liceum. No i pewnie nie ja jedna. Mama wciska mi, że na pewno ktos mnie okradnie, jak będę mieszkała sama poza miastem (bo ten ktoś w 100% będzie wiedział że ja pozamiastowa), że nie będą mogli mi pomóc, jak coś się stanie, że rzadko będziemy się widywać, że będę miała na to czas, że nie będę się uczyć, bo nikt nie będzie miał nade mną nadzoru (teraz tez nie ma, a jakoś mam dobre oceny i w ogóle nie wydaje mi się, bym była nieodpowiedzialna, czy coś). Z tym, że nie leży mi w ogóle to jak tu żyję, po prostu nic nie jest tak jakbym chciała. Może nawet bym ją ubłagała, gdybym miała na to pieniądze. Takie ultimatum mam od taty. Sama sobie zarób. Ok, kolejny problem - nie mam 16 lat by w pełni legalnie pracować, a gdzie indziej albo mnie nie przyjmą, albo mama mi nie pozwoli (śmiesznie brzmi, wiem). Kolejnym elementem jest to, że mówią, że to jest wbrew prawu, by osoba poniżej 18 r.ż. mieszkała sama albo z niepełnoletnimi współlokatorami. Właśnie, Mimi, jak to jest od strony "prawnej'?

Hmm... Przedostatni akapit raczej mnie nie przekonuje. Gdyby moje dziecko tak się zachowywało, to na pewno nie obdarzyłabym go zaufaniem.

Dla mnie jest to tylko zabawa w mieszkanie z koleżanką, zwyczajny kaprys. Nie jesteś wcale niezależna, bo nie zarabiasz sama. Bez rodziców i ich nie pieniędzy nie poradziłabyś sobie.

Nie każdy ma przyjaciółeczkę, do której może się wyprowadzić. To, że żerujesz zna jej rodzicach nie sprawia, że jestem samodzielna. Nadal ktoś się tobą opiekuje, więc nie jesteś zdana sama na siebie. Jestem przekonana, że gdyby podejście twoich rodziców było inne, ty również nie byłabyś taka cudownie samodzielna. A robienie wszystkiego na przekór zakazom to zwykły bunt, nie samodzielność. Bycie niezależnym nie jest kwestią tego czy się z domu wyprowadzisz czy nie. Ale są jeszcze takie kwestie, do których musisz dojrzeć, bo teraz tego nie dostrzegasz. Za kilka lat jak pomyślisz o tym co napisałaś, zrozumiesz. Wiem, że teraz na mnie naskoczysz, swym bardzo "ironicznym" komentarzem, bo Twoją najlepszą obroną jest atak, lecz tym tylko udowodnisz swą prostotę.

Mimo wssystko to tak. Zarabiasz sama? sama. Jeśli mieszkasz z przyjaciółką to pewnie na zasadzie jej rodzice płacą połowę kasy a drugie pol dokładają za ciebie rodzice. Wychodzi na to samo bo nadal dostajesz od nich kasę na czynsz i jedzenie. Jedyne utrudnienie to brak śniadanka pod nos które możesz zrobić sama. Samodzielność to odpowiedzialność za siebie pełna a nie na za przeproszeniem krzywy ryj w czyimś mieszkaniu <3

.

Oh.. na mnie krzyczą jak wróce o 19 do domu,nie moge prawie nic,wyszłam kiedyś i zostawiłam im karteczke "bd o 16" mimo iż wróciłam o 15 to i tak krzyczeli.. Chciałam kupić Soczewki to własnie "jak będziesz miała 18 lat to se kupisz" -o-

Świetna zmiana na blogu, na wielki plus! Ja gubię się w tych kodach i nic nie umiem zdziałać. Jak ty to wszystko robisz, pojmujesz te wszystkie arkusze i html? :O
A co do notatki...Ja od dziecka jestem bojącą dudą i sama nie wiem, jak to będzie dalej. Odpowiedzialność na 0, lenistwo i dziecinność na 10. Próbuję to zmienić...Jakiś tam postęp jest...No, ale! Mam jeszcze te 5 lat, postaram do tego czasu wykorzystać możliwe sposoby na usamodzielnienie się :)
Pozdrawiam :3
pikselizacja.blogspot.com

trochę nie na temat... Mimi, możesz wejść na stardolla i przyjąć członków do klubu Tina1stm? proszęę...

Śmieszą mnie anonimy, które tak Cię pouczają i mówią o odpowiedzialności oraz samodzielności. Widać, że nie są to osoby, które zakosztowały życia z dala od rodziców. To, że rodzice utrzymują swoje dziecko finansowo to jedno, a wykorzystanie tych pieniędzy przez dziecko to drugie. Naprawdę nie lada sztuką jest tak dysponować pieniędzmi, aby starczyło nam na wszystko, co jest potrzebne w codziennym życiu, mieć środki na swoje przyjemności, a przy okazji nie obciążać rodziców dodatkowymi kosztami. Jakby nie patrzeć rodzice posyłając swoje dziecko do innego miasta decydują się na prowadzenie dwóch gospodarstw domowych. Muszą więc mieć pełne zaufanie do swojego dziecka, aby potem nie okazało się, że wywali kasę w błoto, bo na przykład dziecko zamiast się uczyć imprezuje dzień w dzień (a znam takie osoby). Chciałam przez to powiedzieć, że nie tylko samodzielność finansowa jest wyznacznikiem odpowiedzialności.

Mimi, co do samej notki to się z Tobą zgadzam. Jak ktoś się dobrze wczyta w to, co napisałaś, to zrozumie, że nie chodziło Ci o robienie na złość rodzicom, a pokazanie im, że nie jest się osobą, którą trzeba prowadzić za rączkę przez całe życie. Czasem trzeba udowodnić rodzicom, że nie wszystko, co uważają za złe, jest takie w rzeczywistości.

Hmm.. mnie na razie dobrze jest tu, gdzie jestem, lecz niezależność to dobra rzecz :3

Chciałam się wyprowadzić od rodziców gdy pójdę do liceum. Jednak po wielu rozmowach wyrzucili mi ten pomysł z głowy. Mieszkając sama nie miałabym czasu wolnego. Dom to obowiązki, sprzątanie, gotowanie, pranie. Póki jestem jeszcze "dzieckiem" chcę się troche zabawić, wychodzić ze znajomymi i nie brać na swoje barki, aż takiej odpowiedzialności.

Ja będę mieszkać niezależnie dopiero za trzy lata, na studiach. Wtedy się dopiero zacznie zabawa :D

"Nie potrzebujesz być prowadzony przez życie za rączkę, wiesz co dla ciebie jest najlepsze. To jest prawdziwa definicja niezależności." Krótko, zwięźle i na temat :D

Rozpoczęcie nowego okresu w moim życiu, jakim będą studia (o ile się gdziekolwiek dostanę) niesamowicie nie przeraża, do czego się przyznaję. Choć przez dwa lata mieszkałam sama, to jednak nie było to jakoś bardzo daleko od mego rodzinnego domu.
Bardzo chcę studiować w innym mieście, który jest dosyć daleko oddalony od mego rodzinnego i mam tę świadomość że już nie wsiądę w pierwszego lepszego busa i zaraz będę u rodziców.

Idąc na studia zamieszkam w akademiku nawet jeśli im się to nie spodoba :)

Samodzielność to bardzo ważny etap w dorosłym życiu. Fakt, kiedy jednak dajemy znać rodzicom, że chcemy spróbować przed "magiczną" 18 - jest to zwykle wyśmiane i kwitowane krótkim "jak Ty niby sobie dasz radę". Nikt przecież nie twierdzi, że będzie łatwo, kolorowo a pieniądze będą rosły na różowych drzewach. Ja jednak jestem zwolenniczką jak najdłuższego życia w domu rodzinnym. Kiedy człowiek studiuje kilka lat i mieszka już w tym swoim mieszkaniu/pokoju/akademiku to powiem szczerze, że może tęsknić. Za zwykłymi odgłosami, miauczeniem kota, marudzącym bratem itp. Nie warto tak szybko "dorastać" - ale to moje zdanie po latach doświadczenia. Generalnie i tak podziwiam wszystkich, którzy w tak młodym wieku potrafią o siebie zadbać, naprawdę gratuluję.
Ciekawy wpis.
Pozdrawiam,
SimplyRedGirl.