-Martyna, chyba lepiej będzie to pasowało tam.
 - Nie lepiej nad rysunkiem Kefirka?
 -Ok, ale chyba nie dosięgniesz..
 Siedzę w moim pokoju z kuzynką Mariolą i przyklejamy do ściany rysunki które dostałam od mojej fanki Niki, są bardziej niż prze, prze śliczne dostałam pierwszego Gloomy beara, Dee skelanimals i mój portret. bardzo mi sie one podobają, w szczególności skelanimals.
 Właśnie skończyłyśmy je przyklejać i jesteśmy zadowolone z wyników.
 -Jest szef?!
 Przez chwile siedziałam zamurowana widokiem mężczyzny który znikąd pojawił się w moim pokoju, a usłyszała bym gdyby ktoś szedł po domu, a co dopiero otwierał drzwi.
 -Ty idioto, nie wychowany człowieku, debilu, zjebie, matka nie nauczyła że się PUKA zanim wejdzie się do czyjegoś domu, ani nie wchodzi się na palcach i nie straszy dzieci?! MA PAN NATYCHMIAST WYJŚĆ Z MOJEGO POKOJU, YM, Z MOJEGO DOMU BO NIE RĘCZĘ ZA SIEBIE!!
 -A gdzie szef?!
 -Kurwa na pewno nie tutaj, MAAAAAAAAAAAMOOO! Jakiś menel się do mnie przyczepił i nie chce wyjść z mojego pokoju!
 Przyszła moja mama i siłą wygoniła faceta z naszego domu, który jeszcze przy wyjściu zapytał się czy mamy pożyczyć 5 zeta. Oczywiście szef o którego się pytał to mój tata.
 -Martyna...
 -Co?
 -Powiedz że mi się to nie wydawało.
 -Nie wydawało ci sie. Powiedz, że mi się to nie wydawało.
 -Jak mi sie nie wydawało to ci też nie.
 -Acha.
 Siedziałyśmy takie zamurowane przez następne 5 minut, dopóki zdałyśmy sobie sprawę, że musimy wywietrzyć pokój bo człowiek zostawił w nim okropną woń.
  Chwile potem rysowałyśmy plakat skelanimals który chce przywiesić na szafę, zajęło nam to około 40 minut, ale potem wyczerpał się marker wiec siedziałyśmy i rozmawiałyśmy.
 -Dziewczyny jedziecie na biwak?
 -Na jaki biwak tato?
 -Jedziemy, całą rodziną
 -Mariola tez jedzie?
 -Zapytajcie się wujka Bogdana, a jak chcecie możecie jechać razem w naszym samochodzie.
 -Extra.
 Pobiegłyśmy na górę naszego domu i zaczęłyśmy sie wypytywać o wszystkie szczegóły, wróciłyśmy do mojego pokoju i grałyśmy w ice tower na nk.
 Chwile potem Mariola poszła się spakować do swojego pokoju, a a zostałam i po raz milionowy czytałam list który dostałam.
 -Jedziemy!
 -Chwila, muszę sie spakować i napisać na blogu, że mnie nie będzie.
 Szybko włożyłam do plecaka rzeczy na ślepo, postanowiłam nie pisać na blogu o wyjeździe mojej całej rodziny i że cały dom zostaje pusty bo uznałam, że to nie odpowiedzialne.
 Gdy dojechaliśmy na miejsce było tam już ciemno i w nocy rozkładaliśmy namioty.
 Okazało się, że kilka osób zrezygnowało i na biwaku jesteśmy tylko, ja, moi rodzice, Mariola, wujek Bogdan, mój kuzyn Marek i Milo. Wujek i Marek spali w 3 osobowym namiocie, moi rodzice z Milem w 6 osobowym dużym namiocie, a ja z Mariolą w 2 osobowym namiocie na szczycie górki gdzie kazał nam się rozstawić Marek.
 -Mariola, ja spadam.
 -Ja też.
 -Tu jest gorzej niż na ślizgawce w McDonaldzie.
 -Mimi, czemu materac sie rozpompował.
 -Odpowiedź a jesteśmy za cieżkie, odpowiedź b ma dziurę, odpowiedź c leżymy pod kątem.
 -No to c.
 -Ja już nie leże na śpiworach.
 -Ja też nie.
 -Stawiam, że śpimy pod kątem 50 stopni.
 -40
 -47
 -42
 -45
 -No tak 45 i pół.
 -Marek, kochaaaaaaaaamy cię!
 -Tak, strasznie cię kochaaaaaaaaaaaaaamy, jesteś naszym miszczem.
 -Normalnie założymy sektę Marka.
 -Ta, coś w stylu radio Maryja? Radio Marek!
 -Marek zawsze ci dobrze doradzi!
 Po około godzinie disowania Marka zauważyłyśmy, że po pierwsze - wszystkie śpiwory, moja kołderka, materac, poduszki, nasze buty spadły na część namiotu położoną niżej, po drugie - wejście do namiotu pod wpływem ciężaru tych rzeczy się otworzyło i wszystkie te rzeczy znalazły się na dworze, po trzecie -namiot stał pod takim kątem, że woda zamiast z niego spływać, a była burza, to po prostu do niego wpływała, po 4- pomimo tego, że cały czas wdrapywałyśmy się do góry i leżałyśmy na ziemi to same zjeżdżałyśmy.
 -Chodź do samochodu.
 -Nieee, co wolisz, opowiadać wnukom, ze spałaś w samochodzie czy o tym, że pływałaś w namiocie z którego wszystko wyleciało i nic nie było takie jak powinno?
 -To drugie, ale i tak wybieram to pierwsze.
 -Dziewczyny, zmieścicie zmieścicie sie u nas w przedsionku, chodźcie.
 -OK!
 Już na boso przybiegłyśmy do namiotu moich rodziców, bo nasze buty były całe mokre.
 To było, aż dziwne jak to o ile było nam lepiej w przedsionku namiotu, który (przedsionek) nie był wcale ocieplony, leżała na nim prowizoryczna podłoga nie połączona z bokami, przed deszczem chronił nas tylko tropik z pod którego wiał wiatr ponieważ były przerwy miedzy nim a ziemią. A namiot który podobno miał być stokroć lepszy doprowadzał nas do depresji. Moi rodzice dali nam śpiwór na którym się położyłyśmy  aby nie było nam twardo pod tyłkami.